Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Μια ημέρα. Τίποτα άλλο. Μια ημέρα με ωραίες ανακοινώσεις, εκθέσεις ιδεών και λίγα πράγματα επί της ουσίας.
Σόρι αλλά με εκνευρίζουν αυτές οι μέρες, που όλοι κόπτονται για τη γυναίκα, την ασφάλεια της, τη ενδοοικογενειακή βία, το μπούλινγκ, αρχίζοντας τις θεωρίες και τις ατάκες τύπου «καμία γυναίκα μόνη της».
Ε λοιπόν κάθε γυναίκα είναι μόνη της. Μόνης της, την ώρα που ο μαλάκας τη χτυπά, μόνη της την ώρα που την κακοποιεί λεκτικά, σεξουαλικά, που την προσβάλει που την κλειδώνει σε ένα σπίτι και τις κάνει απίστευτες και τρομακτικές σκηνές ζηλοτυπίας. Μόνη της. Κάποιες φορές κάποιες δεν είναι μόνη της. Κοιτούν και τα παιδιά της. Την ώρα που τη δέρνει ο μπαμπάς, τη βρίζει. Την βιάζει.
Μόνη της είναι όταν τρέχει για να σωθεί, μόνη της είναι όταν ψάχνει καταφύγιο για να κρυφτεί, μόνη της είναι όταν δεν έχει μια στην τσέπη για να ζήσει και έχει μαζί της και το παιδί ή τα παιδιά της. Γιατί φοβάται ότι θα απλώσει χέρι και σε αυτά.
Μόνη της.
Αντί λοιπόν να γράφουμε ωραία μηνύματα, να προχωρήσουμε σε αυτές τις απαραίτητες αλλαγές ως Πολιτεία.
Να δώσουμε στη γυναίκα την αξιοπρέπεια της. Να αυτοεκτίμηση της. Τη στήριξη που χρειάζεται. Μια στέγη για να μείνει, χρήματα για να ζήσει τους πρώτους μήνες να σταθεί στα πόδια της χωρίς προϋποθέσεις, δουλειά, ασφάλεια, δικαιοσύνη.
Καλοί και οι ξενώνες, καλές και οι τηλεφωνικές γραμμές, καλό και το «κουμπί πανικού» που λειτουργεί προς το παρόν – αν δεν κάνω λάθος στην Αττική μόνο- αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη χρειάζεται ένα ουσιαστικό και εφαρμόσιμο πλέγμα μέτρων.
Οι γυναίκες μιλούν. Αλλά όχι όλες.
Μέχρι τότε η γυναίκα θα είναι μόνη. Θα υφίστανται τη βία, την ενδοοικογενειακή βία, από τον άνδρα της, λες και αυτόν δεν τον γέννησε γυναίκα, και εμείς κάθε χρόνο θα αναφέρουμε τα νούμερα. Τα στοιχεία, πόσες χιλιάδες καταγγελίες γίνονται, λες και είναι άψυχα πράγματα και όχι ζωές.
Εύη Μιχωλού
