Σχεδόν 200 χρόνια μετά την Εθνική Παλιγγενεσία, η διορατική παραίνεση του στρατηγού Μακρυγιάννη, μοιάζει δραματικά, πιο επιτακτική από ποτέ. Εκείνη η μακρινή άνοιξη του 1821 φαντάζει τόσο διαφορετική και τόσο ίδια με αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Δύο αγώνες διαφορετικοί μεταξύ τους, μα εμφορούμενοι ωστόσο από την ίδια ελπίδα: την ελπίδα της ευτυχούς έκβασης και της Νίκης. Δύο αιώνες αργότερα, ο Ελληνικός λαός αποδεικνύει πως μπορεί να ομοψυχήσει. Να ομονοήσει απέναντι σ’ έναν αόρατο και αιφνιδιαστικό πόλεμο. Να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να αναγνωρίσει μέσα του τον Έλληνα που δεν λιποψυχά. Να εμπιστευτεί και να μοχθήσει ξανά για έννοιες, όπως αυτές της ενότητας, της συλλογικής, μα και της ατομικής ευθύνης.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε, ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου η εθνική μας επέτειος, έρχεται να μας υπενθυμίσει και να αναδείξει την εθνική ομοψυχία και την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχουν επιδείξει οι Έλληνες.
Ας υψώσουμε όλοι την Ελληνική σημαία στα μπαλκόνια μας, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους αγωνιστές του παρελθόντος, αλλά και στους μαχητές της πρώτης γραμμής του σήμερα. Με ενότητα και υψηλό φρόνημα και με πίστη στην Παναγιά μας, θα νικήσουμε και σε αυτόν τον πόλεμο ! Χρόνια πολλά!
