7:30 το πρωί…μετά από ένα γρήγορο καφεδάκι , έτοιμος για να φύγω στη δουλειά. Κλειδιά , κράνος , μηχανή…και το survivor ξεκινάει. Κατερίνη , η πλέον αφιλόξενη πόλη για μοτοσικλετιστές. Βγαίνω από την πυλωτή της οικοδομής που μένω με μεγάλη προσοχή…ο δρόμος έχει σκαφτεί πριν περίπου ένα μήνα ( σωληνώσεις μάλλον για τις αποχετεύσεις , ποιος ξέρει , δεν μας ενημέρωσαν ποτέ) και αφού έμεινε σκαμμένος μέσα στα χώματα για ένα μήνα , ενώ ο κ Κώστας , ένοικος της οικοδομής μου με κινητική αναπηρία, έπεσε γιατί γλίστρησε στα χαλίκια και τον σήκωσαν γείτονες της περιοχής ενώ νοσηλεύτηκε και στο νοσοκομείο . Πριν από λίγες μέρες τον μπάλωσαν με περισσή προχειρότητα , ενώ τα χαλίκια και τα χώματα δεν σκουπίστηκαν ποτέ . Για όποιον έχει μηχανή ξέρει τι σημαίνει το ψιλό χαλικάκι στην άσφαλτο. Μια μικρή απροσεξία και γίνεσαι ένα μ αυτήν.
Από τη περιπετειώδη λοιπόν Γ.Πετρίδη και μέσω της Δημοκρίτου ( χωρίς πεζοδρόμια με τον κόσμο φυσικά να περπατάει μέσα στο δρόμο) φτάνω στην διασταύρωση με Τερζοπούλου για να στρίψω σ αυτήν. Μια διασταύρωση πολύ γνωστή στην τροχαία Κατερίνης και σε πολύ κόσμο βέβαια που έχει εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα στο συγκεκριμένο σημείο. Ορατότητα περιορισμένη στα πέντε δέκα μέτρα , ενώ τα αυτοκίνητα στην Τερζοπούλου τρέχουν , κι όταν βγεις (κάνοντας το σταυρό σου κ λέγοντας το Πάτερ Υμών ) κινδυνεύεις να καρφωθεί ο άλλος πάνω σου και να σε κλαίει η οικογένειά σου. Μέσα στο τελευταίο τρίμηνο τέσσερα τροχαία στο σημείο , με ανατροπή αυτοκινήτου το ένα από αυτά , ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα. ΙΚΑ , νηπιαγωγεία , δημοτικά , γυμνάσια , λύκεια , το δημοτικό στάδιο , παιδικοί σταθμοί , ΚΔΑΠ …όλα στην περιοχή γύρω από την Τερζοπούλου . Εκατοντάδες παιδιά , τα παιδιά μας , τα παιδιά μου τον διασχίζουν καθημερινά ενώ το μόνο που έκαναν τελευταία είναι ότι ζωγράφισαν δυο διαβάσεις (που έχουν ξεβάψει παρεμπιπτόντως ) . Έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να μας πει η τροχαία πόσα καταγεγραμμένα ατυχήματα έχουμε τα τελευταία χρόνια στον δρόμο αυτό . Ίσως κάποιος δημοσιογράφος το ψάξει.
Και η πορεία μου προς το ιατρείο συνεχίζει…
Πρόσφατα και για πολλοστή φορά οι δρόμοι σκάφτηκαν για να περάσουν οπτικές ίνες , ξέρετε εκείνη η γραμμή σε κάθε δρόμο που την έκλεισαν πρόχειρα μετά και χωρίς βέβαια να τους ελέγξει κανένας και τώρα υπάρχει ένα μικρό συνεχόμενο αυλάκι. Αν δεν προσέξεις και μπει η ρόδα της μηχανής , απλά πέφτεις. Δεν συζητάω βέβαια για τα καπάκια από τα φρεάτια , τώρα με τις καινούργιες ασφαλτοστρώσεις , τουλάχιστον πέντε με δέκα πόντους βάθος. Τεχνητή λακκούβα ,έτσι για να μην ξεχνιόμαστε , άλλωστε οι λακκούβες ήταν είναι και θα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Και μ αυτά και μ αυτά έφτασα στο ιατρείο μου (απόσταση 2,5 χλμ από το σπίτι μου). Τώρα που να παρκάρω;;;;;;;;;Υπάρχουν δέκα θέσεις για δίκυκλα στο πλατάνι , αλλά βέβαια δεν αρκούν. Ο πεζόδρομος στο ξεκίνημά του και τα γύρω πεζοδρόμια κατειλημμένα από παρκαρισμένες μηχανές (εγώ πληρώνω πάρκινγκ για να βάλω τη δική μου).Και η μέρα συνεχίζεται …
