Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω…
1976. Ήμουν μικρό παιδί. Επεξεργαζόμουν το πικάπ στο πατρικό μου. Ένα μικρό επιπλάκι με τέσσερα ποδαράκια έκρυβε μέσα του μια μυστική φωλιά από την οποία ανάβλυζαν υπέροχες μουσικές νότες. Μια κυκλική περιστρεφόμενη επιφάνεια, που πολύ αργότερα έμαθα πως ονομάζεται πλατό, φιλοξενούσε δίσκους βινυλίου που με το πάτημα ενός κουμπιού ή χειροκίνητα αναπαρήγαγαν μουσική […]
Continue Reading