Η Μαρία Ειρήνη Τζήκα γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1997 στην Κατερίνη. Από μικρή της άρεσε η μουσική και ο κινηματογράφος. Σπούδασε Γραφιστική Εντύπου και Ηλεκτρονικών Μέσων και Δημοσιογραφία.
Στις αρχές του 2024 και ύστερα από εργασία σε τοπική εφημερίδα και διαφημιστικά γραφεία, αποφάσισε να γίνει freelance γραφίστρια, φωτογράφος και βιντεογράφος έχοντας την δική της επιχείρηση. Δεν έμεινε όμως εκεί. Τον Μάιο του 2024 έγγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Άραγε Πόσο Ζεις;», που προβλήθηκε με τεράστια επιτυχία στο Πνευματικό Κέντρο Εκάβη, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και στην Αστική Σχολή, στο πλαίσιο της φωτογραφικής έκθεσης του Συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Πιερίας.
Σε συνέντευξη της στη δημοσιογράφο Εύη Μιχωλού και στο Pieriasocial.gr, η Μαρία Ειρήνη Τζήκα μοιράστηκε τα σχέδια της για το επόμενο διάστημα, την απόφαση της να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία κάνοντας την αρχή με μια ταινία η οποία εκτός από τις εξαιρετικές κριτικές που δέχτηκε, παρουσίαζε και ένα πολύ σημαντικό θέμα. Την κατάθλιψη.
Μαρία μου θα ήθελα να σε ρωτήσω, πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Ήταν η αρχική σου επιλογή;
Δεν ήταν η αρχική μου επιλογή. Το 2015 πέρασα στην Ποιμαντική και Κοινωνική Θεολογία του ΑΠΘ ολοκλήρωσα τα τέσσερα χρόνια σπουδών και την πρακτική άσκηση, όμως την εγκατέλειψα. Την απόφαση αυτή την πήρα γιατί πραγματικά ήθελα να ασχοληθώ με την γραφιστική. Έτσι το 2019 επέστρεψα στην Κατερίνη και ξεκίνησα τις σπουδές μου στην γραφιστική, τις οποίες ολοκλήρωσα το 2021. Στην πρώτη μου εργασία σε τοπική εφημερίδα άρχισε να μου αρέσει η δημοσιογραφία και έτσι ολοκλήρωσα σπουδές και στη δημοσιογραφία. Θέλοντας να εξελίξω την τέχνη του μοντάζ εργάστηκα σε διαφημιστικό γραφείο και παράλληλα πραγματοποίησα μαθήματα φωτογραφίας. Έτσι το 2024 πήρα την απόφαση να ξεκινήσω μία δική μου επιχείρηση ως freelancer.
Η ταινία μέσα σε όλα αυτά πώς προέκυψε; Ήθελες να την γυρίσεις από καιρό ή ήταν κάτι που ήρθε ξαφνικά;
Η ταινία δεν ήρθε ξαφνικά. Η αγάπη μου για τις ταινίες και τον κινηματογράφο ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Μου άρεσε πολύ να βλέπω το πως γυρίζονται οι ταινίες. Προσπαθούσα να φανταστώ το τέλος μιας ταινίας, τι σκεφτόταν ο σεναριογράφος όταν έγραφε το κείμενο και πως ο σκηνοθέτης του έδινε ζωή. Ταυτιζόμουν με τους ήρωες της ταινίας και ζούσα τα δικά τους συναισθήματα. Το σενάριο το είχα πριν πολύ καιρό στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα φανταστεί πως θα έφτανα στο σημείο να το γυρίσω ταινία. Αυτό έγινε το 2023 όταν ξεκίνησα με τον κύριο Παναγιώτη Φτάρα μαθήματα φωτογραφίας και τον εμπιστεύτηκα. Εμπιστεύτηκα την κρίση του, την εμπειρία του, γι’ αυτό και ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας στην ταινία. Επίσης στην προσπάθεια αυτή βοήθησαν πολύ και τα δύο κορίτσια η Ευγενία Κατσαβού και η Μαρία Αθανασούλα και ο πατέρας μου με την μουσική επένδυση της ταινίας. Οπότε έχοντας μία ομάδα και την στήριξη των γονιών μου προχώρησα στην δημιουργία αυτής της μικρής ταινίας.
Aγαπημένες ταινίες; Αγαπημένος σκηνοθέτης;
Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ρομαντικές και δραματικές κομεντί. Χαμένοι στην Μετάφραση (Lost in Translation), Η πόλη των Αγγέλων (City Of Angles), Ξάγρυπνος στο Σιάτλ (Sleepless in Seattle), Έρωτας δίχως παρόν (The Lake House), La La Land. Αγαπημένοι σκηνοθέτες είναι ο Damien Chazelle, η Sofia Coppola και ο David Fincher.
Η ταινία τι ακριβώς διαδραματίζει;
Διαδραματίζει σε 18 λεπτά την ζωή μιας τριανταπεντάχρονης γυναίκας, που φαινομενικά δείχνει ότι υπάρχει ισορροπία στη ζωή της, στην πραγματικότητα είναι μια ρουτίνα που δεν την αφήνει να ζήσει. Επιλέγει τη μοναξιά από μια καλή παρέα. Θέλω να δείξω ότι ενώ δεν υπάρχει κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα στην επαγγελματική ή στην προσωπική μας ζωή, πολλές φορές αισθανόμαστε ότι όλη αυτή η καθημερινότητα μας έχει κουράσει. Κατ’ επέκταση αποφεύγουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε και νοιάζονται για εμάς, που βλέπουνε αυτή την κούραση σε εμάς και θέλουν να μας βοηθήσουν. Αυτό είναι το μήνυμα της ταινίας, αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα και αφήνουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε να μας βοηθήσουν.
Το θέμα που επέλεξες είναι η κατάθλιψη. Πώς έγινε αυτή η επιλογή;
Επέλεξα την κατάθλιψη γιατί τα τελευταία χρόνια επηρεάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους και είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Είναι κάτι που βίωσα και η ίδια στα φοιτητικά μου χρόνια, μη γνωρίζοντας τι θέλω πραγματικά να κάνω στην ζωή μου. Όλη αυτή η εσωτερική διαμάχη για το αν θα είναι η σωστή απόφαση να εγκαταλείψω την σχολή και να ακολουθήσω κάτι άλλο. Στην ταινία απλώς προσπαθώ να δείξω ότι αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι ένα κενό, το οποίο δεν ξέρεις γιατί υπάρχει. Μπορείς όμως να απευθυνθείς κάπου να ζητήσεις βοήθεια ώστε να μπορέσεις σιγά σιγά να βγαίνεις από αυτή την κατάσταση και να ζεις πραγματικά.
Το μεγάλο ερώτημα θα υπάρξει δεύτερη ταινία;
Υπάρχει το σενάριο για μία δραματική κομεντί που έχω ετοιμάσει, αλλά δεν γνωρίζω ακόμα τον χρόνο που θα υλοποιηθεί. Θα προηγηθεί ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την παράδοση, το οποίο αν όλα πάνε καλά θα προβληθεί τον Μάιο.
Ε.Μ.
