Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ σε πρόσφατο άρθρο της χαρακτήρισε τους έλληνες «αλήτες της πειθαρχίας» που ωστόσο τα κατάφεραν. Κατάφεραν να καθυποτάξουν την «αλητεία» τους, μένοντας πιστοί στις υποδείξεις της κυβέρνησης και των ειδικών και πέτυχαν την επιπέδωση της καμπύλης εξάπλωσης του ιού πολύ πιο γρήγορα από άλλες χώρες με πρότερο πειθαρχημένο βίο.
Και καθώς αχνοφαίνεται στον ορίζοντα η αφετηρία άρσης των περιοριστικών μέτρων, οι περισσότεροι καταλήγουμε, ασκώντας την αυτοκριτική μας πως αυτή η καραντίνα είχε διδακτική εμπειρία.
Μικρές καθημερινές ιστορίες του καθενός μας θα αποτελούν ερέθισμα συζητήσεων και αναστοχασμών για το επόμενο διάστημα. Μας ωφέλησε η απομόνωση κάπως, μας ώθησε να αναθεωρήσουμε αυτονόητες καταστάσεις; Εμένα πάντως ναι:
Στις 40 και πλέον μέρες εγκλεισμού και αποχής από την εξοντωτική ρουτίνα παραδέχομαι πως:
-ανακάλυψα σημεία στο σπίτι μου που έχουν ξεχωριστή ομορφιά και σημειολογία όπως το τυφλό παράθυρο του γραφείου τις βροχερές μέρες
-έχω μία κόρη λάστιχο, για την οποία δεν είχα καταλάβει πόσο καλή είναι στην ενόργανη γυμναστική και ας παρακολουθεί μαθήματα εδώ και 1,5 χρόνο
-μου αρέσει ο αρακάς που τον απέφευγα ως τώρα με την εύκολη δικαιολογία πως αρχίζω μάθημα στις 2:00 και θα βαρύνει το στομάχι
-η λαϊκή θυμόσοφη φράση « του παιδιού μου το παιδί είναι δυό φορές παιδί μου» ισχύει 1000% αν κρίνω από το σύνδρομο στέρησης που έχουν πάθει οι γονείς μας επειδή δεν βλέπουν τα εγγόνια τους
-πως Ανάσταση δεν είναι το χρονοδιάστημα 11:45 με 12:15
-πως αν δεν έχω μελάνι στον εκτυπωτή θα προσφερθεί να μου τις βγάλει ο Πόλυς από τον 5ο ή ο Λάζος από τον 3ο
-πως επειδή η Wind αναβαθμίζει το σύστημα για 10 ώρες θα μπορούσα από το μπαλκόνι να κάνω τα διαδικτυακά μαθήματα «κλέβοντας» Internet από τον κυρ Βασίλη που προσφέρθηκε να μου δώσει τον κωδικό
-πως ο κουμπάρος μου μ’ αγαπάει πολύ κι ας μη θέλει να μου το δείχνει συχνά, όταν ανήμερα των γενεθλίων μου έσπευσε να μου φέρει ένα τεμάχιο από το αγαπημένο μου γλυκό με ένα κεράκι κάτω απ’ το μπαλκόνι μου για να μου ευχηθεί
-ότι η Κατερίνη έχει πολλές όμορφες και καλαίσθητες γειτονιές που τις ανακάλυψα στους περιπάτους μου για να μην επαναλαμβάνω τη μονότονη διαδρομή που κάνω στο jogging τα τελευταία χρόνια
-ότι το συνοικιακό παντοπωλείο είναι παράδεισος και δεν του λείπει τίποτα
-ότι αν βελτιωθώ λίγο στα κοψίματα βάφω με ικανοποιητική απόδοση ως ερασιτέχνης
-ότι η γυναίκα μου το έχει με τη μαγειρική αλλά δεν προλαβαίνει
-ότι ο Χρήστος το φιλαράκι μου ξύπνησε στις 7:45 π. μ,προσποιούμενος πως ήταν ήδη ξύπνιος για να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες, όταν πέρασα κάτω απ’ το σπίτι του
-ότι οι μαθητές μου κάθε χρονιά με έχουν και τους έχω ανάγκη όχι μόνο για να κάνουμε μάθημα
-ότι ο γιος μου για να φάει τη φακή και τη φασολάδα πρέπει να την κάνει παπάρα
-ότι βούρκωσα με τη διαφήμιση που εγγονός και παππούς χαιρετιούνται με το τζάμι να αποτρέπει τη φυσική επαφή
ότι…ότι…ότι… ο χρόνος είναι στιγμές που τις χάνουμε όταν περνά γρήγορα και σπάνια απομονώνουμε όσα αξίζουν σ’αυτές.
Θέλω να προσέχω κάποιες λεπτομέρειες στην καθημερινότητά μου περισσότερο, να στέκομαι στους ανθρώπους περισσότερο, να γίνομαι ένας μικρός στοχαστής-φιλόσοφος περισσότερο ….αλλά όχι λόγω ειδικών συνθηκών. Ας είναι ο Κορονοϊός η αφορμή…
