Λένε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι δώρο, ένα δώρο Θεού! Ο Θεός πριν 44 χρόνια, όταν και ενσαρκώθηκε, δώρισε τη ζωή στον Θοδωρή Γκέγκα αλλά τούτο το γεγονός δεν ήταν, ούτε, πολύ περισσότερο, δεν αποδείχθηκε μονοσήμαντο και μονοδιάστατο. Και τούτο διότι ο Θοδωρής, με το πέρας του Χρόνου, ζώντας στον εδώ Κόσμο, στον Κόσμο της φθαρτότητας και της δεδομένης προσωρινότητας, προέκυψε τελικά ο ίδιος ως δώρο πολύτιμης φύσης και ανεκτίμητης αξίας για όλους όσοι τον γνώρισαν πραγματικά και συναισθάνθηκαν την ποιότητα και την ουσία του ‘‘είναι’’ του! Πρώτα από όλα, υπήρξε τέτοιο δώρο για τους δικούς του και μετά για εμάς, τους φίλους του, αλλά και όλους τους άλλους που συσχετίστηκαν μαζί του.
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ευγενικός, φιλότιμος και ευαίσθητος πρωτίστως. Και φυσικά οξυδερκής και καλλιεργημένος. Φίλος πάνω από όλα, έτοιμος να βοηθήσει και να πράξει ως ‘‘καλός και αγαθός’’ συνάνθρωπος. Το χιούμορ του πηγαίο και αστείρευτο, η καλλιέργεια και ευρυμάθειά του αληθινός μαγνήτης για μας που συγχρωτιζόμασταν μαζί του. Τη δε σκέψη του και επαγωγικά τη δράση του, ως υλοποιημένη σκέψη, τη χαρακτήριζε πάντα η καλή προαίρεση και η αυθεντική πρόθεση εγκάρδιας αρωγής.
Ο Θοδωρής υπήρξε σπουδαίος και ως Ιατρός, δηλαδή σπουδαίος στο λειτούργημα στο οποίο κυρίως εκδηλώνεται το θεμελιακό αποτύπωμα της προσωπικότητας και της κοινωνικής προσφοράς ενός ανθρώπου! Δεν το έκρυψα αλλά και ούτε τώρα θα το κρύψω. Ένιωθα εντυπωσιασμένος με τον τρόπο που συμπεριφερόταν απέναντι στους ασθενείς του και ασκούσε στην πράξη το ιατρικό λειτούργημα. Διότι στη ‘‘ζυγαριά’’ της συναισθηματικής νοημοσύνης και συνείδησης ημών, των φίλων του, το μέτρο του μεγέθους του Θοδωρή δεν ήταν μόνο η επιστημονική επάρκεια και εμβάθυνση στο πεδίο της ενασχόλησής του αλλά, πριν από καθετί, η ταπεινότητα, η σεμνότητα, η συναίσθηση της ευθύνης και η ανθρώπινη ζεστασιά με την οποία λειτουργούσε ως Ιατρός. Άλλωστε, η γνώση σκέτη, δίχως την επικάλυψη και την κατευθυντήρια δύναμη της αρετής, είναι ένα ‘‘προτέρημα’’ κενό και κούφιο. Για αυτό και λέγαμε, μεταξύ μας, ότι για τον Θοδωρή δεν ήταν ο ‘‘τίτλος’’ (του Ιατρού) που προσέδιδε κύρος στην προσωπικότητά του αλλά, αντιθέτως, η ξεχωριστή προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της που δικαίωναν τον ‘‘τίτλο’’ και προσέφεραν νόημα στην υπόστασή του.
Σήμερα, αυτό το πολύτιμο δώρο ο Θεός μας το πήρε πίσω! Εγεννήθη το θέλημα Του! Αν και ο Θοδωρής, ως γνήσιος μαχητής της ζωής, πάλεψε δυνατά καθώς αυτός ήθελε να μείνει κοντά μας και να μην μας εγκαταλείψει τόσο νωρίς! Τούτη την πραγματική δύσκολη ώρα έχω την αίσθηση, ωστόσο, ότι το μοναδικό αποκούμπι παρηγοριάς είναι η σωκρατική προσέγγιση, η αρχαιόθεν δηλαδή αντίληψη ότι παλεύοντας με τη ματαιότητα αυτού του Κόσμου αυτό που τελικά έχει σημασία είναι όχι το χρονικό εύρος του βίου αλλά το είναι της ζωής και το ποιοτικό βάθος της ύπαρξης, όχι το πόσο έζησε κάποιος αλλά το πώς πραγματικά διήγαγε τον βίο του για να έχουμε αιτίες και αφορμές να τον θυμόμαστε και να τον μνημονεύουμε διαρκώς!
Ο Θοδωρής, λοιπόν, θα ζει, από εδώ και μπρος, μέσα από τις πολλές θετικές αναμνήσεις μας, καταξιωμένος και αγαπημένος στη συνείδησή μας! Κ. Γιώργο και κ. Νίνα ο Θεός να σας δίδει δύναμη! Γιάννη, καλό κουράγιο! Φίλε, καλό Παράδεισο και καλή αντάμωση!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΥΓΚΟΥΡΕΛΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
