Δεν εκθειάζουμε, μήτε δηλώνουμε θιασώτες της κοινωνικής συμπεριφοράς των χωρών της Ευρώπης, σε ζητήματα λειτουργίας των ανακλαστικών τους και της αντίδρασης τους, όταν μεγαλοσχήμονες του πολιτικού και γενικά του δημόσιου βίου, καθώς και συλλογικότητες, προκαλούν με πράξεις και φράσεις το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ποδοπατώντας ηθικούς άγραφους νόμους , την ισονομία και την δικαιοσύνη. Σίγουρα και εκεί σε ένα βαθμό υπάρχουν και θέματα κατάχρησης εξουσίας και διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, όμως υπάρχουν και λειτουργούν οι λεγόμενες σε αυτές τις περιπτώσεις κόκκινες γραμμές που η παραβίαση τους ενεργοποιεί τις περισσότερες φορές άμεσα τα κοινωνικά ανακλαστικά και τη δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα οι προκαλούντες έργω και λόγο να είναι αναγκασμένοι να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες τους. Πολλές οι περιπτώσεις ευρωπαίων παραγόντων στον πολιτικό στίβο, κυβερνητικών αξιωματούχων, κομμάτων και των στελεχών τους, που παραβίασαν κανόνες και αρχές, όπως η διασπάθιση δημόσιου χρήματος, η κατάχρηση εξουσίας ή και ενέργειες αποσκοπούσες στην προσωπική τους ωφέλεια και παραπέμφθηκαν δεόντως, εγκαταλείποντας πολιτική καριέρα, χρεωμένοι επί πλέον και την κοινωνική απόρριψη και χλεύη. Προχθές ακόμη έγινε γνωστή η καταδίκη από τα Γαλλικά δικαστήρια του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Φιγιόν, για μεθοδεύσεις και ενέργριες που έβλαψαν ανεπίτρεπτα το δημόσιο συμφέρον, προκαλώντας βάναυσα την κοινή γνώμη.
Στην Ελλάς του 2022 και όχι μόνο, τέτοια ανακλαστικά ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, ακόμη και των ανθρώπων του πνεύματος και των τεχνών στην πλειονότητα τους, είναι άγνωστο πράγμα. Στη χώρα που γέννησε τα γράμματα και τις τέχνες και φώτισε διαχρονικά την οικουμένη με αξίες πανανθρώπινες και αρχές, κάτι ανάλογο δεν ισχύει. Εδώ καταφέραμε τις πολιτικές μπαγαποντιές – όπως λέει και ο λαός μας – τα είπα- ξείπα, τις ανακολουθίες και το ψέμα, τις καταχρήσεις από τα δημόσια ταμεία, την απροσχημάτιστη εύνοια και διευκόλυνση των ΄΄ δικών μας ΄΄, να τα θεωρούμε σαν κάτι συνηθισμένο που είθισται να ισχύει από αμνημονεύτου καιρού, σαν μαγκιά και καπατσοσύνη των επιτήδειων της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Εδώ που το εκάστοτε γκουβέρνο – πρασινογάλαζο τις τελευταίες πολιτικές δεκαετίες, κατά κόρο – έχει ακράδαντη την πεποίθηση ότι δεν οφείλει καμία εξήγηση, καμία απολογία, σε ότι και να κάνει, ότι και να πει. Εξάλλου οι εν υπνώσει θεσμοί και η έτσι κι αλλιώς τυφλή δικαιοσύνη, ενεργοποιούνται κατά κανόνα για όσα αφορούν το ανώνυμο πλήθος και γενικά την λεγόμενη λαϊκάντζα. Μέγιστη απόδειξη του αξημέρωτου κοινωνικού ύπνου καθώς και αυτού των παραπάνω φορέων προστασίας των συμφερόντων της χώρας και της εμπέδωσης στοιχειωδώς αισθήματος δικαίου, είναι τα χρέη των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν για πολλά χρόνια τον τόπο. Χρέη που παραπέμπουν ευθέως σε κλασσική διασπάθιση δημόσιων πόρων, για την εξυπηρέτηση λειτουργικών τους δαπανών, αλλά και την επίτευξη πλειοψηφιών στις εθνικές εκλογές, διαιωνίζοντας έτσι εσαεί την παρουσία τους στην εξουσία. Εκτοτε αντί για την λήψη έστω κάποιων μέτρων εξυπηρέτησης των δανειακών τους υπ[υποχρεώσεων και οι μεν και οι δε καμώνονται τους Κινέζους, ως να μην τους αφορά το ζήτημα. Σε ποια χώρα ολάκερου του κόσμου ευνομούμενη , σεβόμενη τους πολίτες της και τους θεσμούς της, θα συνέβαινε κάτι ανάλογο, με απούσα την κοινωνική οργή και αγανάκτηση;. Γιατί δεν παύει και ούτε θα πάψει εύλογα να εγείρεται το ερώτημα για την μακαριότητα, την έλλειψη οιασδήποτε αντίδρασης και διαμαρτυρίας από τον κόσμο που προσβλέπει, συμπλέει και συμφωνεί με τα κόμματα μπαταχτσήδες. Εδώ ακριβώς είναι το θέμα που γεννά άκρατη θλίψη και προβληματισμό σε συμπολίτες μας, πέρα από πολιτικές απόψεις και ιδεολογίες, όταν πρόκειται για τα συλλογικά συμφέροντα της χώρας. Και μόνο ο συλλογισμός για το πόσες ΜΕΘ θα είχαμε τώρα, πόσους διορισμούς νοσηλευτικού και παιδαγωγικού προσωπικού, πόση ανακούφιση για άνεργους και απολυμένους από τη δουλειά τους, πόσες ανάσες ελπίδας και ισχυροποίησης του ΕΣΥ, με το παραπάνω από το μισό δις, που χρωστάνε αυτά τα δύο κόμματα στις τράπεζες, σε πνίγει η οργή. Οργή και απελπισία όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα χρέη και πάλι θα τα καταβάλλουν τα συνήθη, όπως συνηθίζεται να λέγεται, υποζύγια.
Πρόσφατα εξελέγη πρόεδρος στο ΚΙΝΑΛ, που τώρα ξαναέγινε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ο φέρελπις και γεμάτος υποσχέσεις κ. Ανδρουλάκης. Υποσχέσεις για άσκηση πολιτικής επιπέδου, δίχως βερμπαλισμούς και λαϊκισμούς, με έμβλημα την αλήθεια, τις αρχές και τις αξίες της Σοσιαλδημοκρατίας – εκείνης του παρελθόντος μάλλον θα εννοεί – και της συνέπειας. Δεν γνωρίζουμε αν μεταξύ των υποσχέσεων για το καινούργιο στην πολιτική ζωή του τόπου, συμπεριλαμβάνει και την τακτοποίηση στην πράξη και του επονείδιστου χρέους του κόμματος του. Στο πρόσφατο παρελθόν κάτι ψέλλισε, κάτι υποσχέθηκε για το ζήτημα αυτό. Εδώ και καρό από τη μέρα της εκλογής του, δεν επανήλθε, μήτε κουβέντα ξεστόμισε. Άραγε τι να περιμένουμε από τον νέο αρχηγό;
Κουράγιο κ. Ανδρουλάκη, μα και τόλμη. Τα χρέη τιμής, συμβαίνει να στοιχειώνουν πρόσωπα και συλλογικότητες όταν μένουν ανεκπλήρωτα.
