Η «Μήδεια» της εποχής μας – Του Νικόλαου Πούλιου, Δικηγόρου

Απόψεις

Αναντίρρητα, το έγκλημα της ανθρωποκτονίας διεγείρει τη φαντασία και αποτελεί το λίκνο της έμπνευσης μεγάλων δημιουργών από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, ήδη από τα πρώτα στάδια της εξελικτικής πορείας του ανθρώπινου γένους.  

Ακόμη, όμως, και ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει -πολλώ δε μάλλον να κατανοήσει-  τα γεγονότα που συνθέτουν την υπόθεση της νεαρής μητέρας στην Πάτρα σε βάρος της οποίας ασκήθηκε η ποινική δίωξη για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με θύμα την εννιάχρονη κόρη της.                                                                                                       

«Το έγκλημα του αιώνα», «Η Μήδεια της σύγχρονης εποχής», είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που αποδίδει ο κοινωνικός ιστός, εμβρόντητος από το πρωτοφανές για τα ποινικά και κοινωνικά χρονικά έγκλημα. 

 Ενόψει της απολογίας της μητέρας -οπερέτα- στην 18η τακτική ανακρίτρια και των επαρκών ενδείξεων ενοχής, που με αθόρυβο πλην όμως αριστουργηματικό τρόπο συνέλεξαν οι αρχές, η προφυλάκιση της κατηγορουμένης φαντάζει προδιαγεγραμμένη. Επομένως, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στρέφεται αφενός μεν συσχετισμό των δικογραφιών που σχετίζονται με το θάνατο και των άλλων δυο παιδιών, αφετέρου δε στην πιθανή εμπλοκή τρίτων προσώπων. Περαιτέρω, ο τρόπος δράσης, οι συμπεριφορές και οι κινήσεις της μητέρας καταδεικνύουν την ύπαρξη άρτιας μεθοδολογίας και καθιστούν μακρινό οποιοδήποτε σενάριο περί ανικανότητας προς καταλογισμό.                                                          Ι

Ιδιαίτερη ανησυχία, όμως, προξενεί, πέρα από την αδράνεια του οικογενειακού περιγύρου  των θυμάτων, η επίκληση από μεγάλη μάζα της κοινής γνώμης της ανάγκης για επαναφορά της θανατικής ποινής και η τέρψη για τα βέβαια αντίποινα που θα υποστεί  η κατηγορούμενη εντός των φυλακών. Άραγε, αξίζει για «το έγκλημα του αιώνα» να καταστρατηγήσουμε αξίες όπως το κράτος δικαίου ή έννοιες όπως ο σωφρονισμός που απηχούν ήδη από την αρχαιότητα;               

 Τέλος, αλγεινή εντύπωση προκαλεί τόσο η ολοένα και αυξανόμενη τάση των ΜΜΕ να καταστρατηγούν ολοσχερώς κάθε έννοια του τεκμηρίου αθωότητας και κάθε έκφανση της αρχής της δίκαιης δίκης καθώς και η καυστική δημόσια τοποθέτηση ανθρώπων που αγνοούν πλήρως τη σχηματισθείσα δικογραφία.