Νέοι και οργή
Βιώσαμε πριν από λίγες μέρες, ξανά, τη νεολαία στους δρόμους.
Είδαμε 15χρονα και 17χρονα ανήλικα να «διαδηλώνουν» παρέα με αξιοπερίεργης προέλευσης άτομα, μαυροντυμένους κουκουλοφόρους με καδρόνια, κατσαβίδια, μολότοφ στα χέρια. Έτοιμους και έτοιμες να πυρπολήσουν σπίτια και, γιατί όχι, ζωές.
Κατά πόσο γνώριζαν οι νεολαίοι και οι νεολαίες ότι η συμμετοχή τους σε τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις και συμπεριφορές εγγίζει, αν όχι υπερβαίνει, τα όρια του ποινικά κολάσιμου; Κατά πόσο το στενό οικογενειακό περιβάλλον τούς επέστησε την προσοχή σε αυτόν τον κίνδυνο; Σε ποιο βαθμό η οικογένεια, το πρώτο κύτταρο οργανωμένης κοινωνικής ζωής, προσφέρει ένα ειρηνικό και υποστηρικτικό πλαίσιο για τους νέους και τις νέες; Σε ποιο βαθμό η οικογένεια μπορεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές οικονομικές της ανάγκες; Μήπως τελικά η κρίση έπληξε σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τους χειρώνακτες εργάτες και τα άτομα με χαμηλή εκπαίδευση, ωθώντας ακόμη πιο εντατικά σημαντικό τμήμα του πληθυσμού στη φτώχεια, την ανεργία, την κοινωνική και πολιτισμική υποβάθμιση, την εξαθλίωση αλλά και σε παραβατικές συμπεριφορές;
Κατά πόσο το σχολείο συνεχίζει να εμπνέει τους νέους και τις νέες; Κατά πόσο το σύνολο της κοινωνίας διαπνέεται ακόμη από ανθρωπιστικές αξίες; κατά πόσο η οργανωμένη Πολιτεία αφουγκράζεται και δίνει λύσεις και προοπτική στις αγωνίες των εφήβων; Κατά πόσο τελικά όλοι κι όλες μας έχουμε μάθει να ακούμε, να ενσκήπτουμε στα πραγματικά προβλήματα των νέων; Κατά πόσο είμαστε ικανοί και ικανές να τους εμφυσήσουμε το όραμα για μια δίκαιη, ειρηνική και αξιοβίωτη ζωή;
Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει κάποια λίγα, σημαντικά όμως, βήματα στην κατεύθυνση του οράματος για μια πολιτισμένη, δίκαιη κοινωνία για τους νέους και τις νέες μας. Εγκαθιδρύθηκε η κατάργηση του επαχθέστατου «υποκατώτατου μισθού», αυξήθηκαν τα κονδύλια για ερευνητικά προγράμματα, προσλαμβάνονται 15.000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί, ενισχύεται το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ επικεντρώνεται κυρίως στους νέους και στις νέες.
Δεν φτάνουν όμως αυτά.
Πρέπει να επανιδρύσουμε την οργανωμένη κοινωνική ζωή και τους θεσμούς της, τις αξίες που διαπνέουν τον πολιτισμό και την καθημερινότητά μας. Πρέπει να δώσουμε στους νέους διέξοδο και όραμα.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε βορά στον κάθε επιτήδειο, γιατί αν αφήσουμε να συμβεί αυτό, θα έχουμε συνολικά αποτύχει ως κοινωνία.
