Ταξιδεύω στο Ναύπλιο. Όμορφη πόλη. Ονειρικές εικόνες.
Ανεβαίνω στο Παλαμήδι. Εδώ οι Έλληνες φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη. Κατεβαίνω στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εδώ δολοφόνησαν τον Καποδίστρια. Άρρωστη χώρα.
Πανέμορφη περιοχή η Πελοπόννησος. Πλούσια σε ιστορία. Από τη μια απολαμβάνεις την Αρχαία Ολυμπία, τον Μυστρά, την Μονεμβασιά, την Επίδαυρο, τις Μυκήνες. Κι από την άλλη αναλογίζεσαι τον Πελοποννησιακό πόλεμο, τις εμφύλιες διαμάχες και ίντριγκες.
Επισκέπτομαι το νησί της Κω. Θαυμάζω το Ασκληπιείο όπου σπούδασε ιατρική ο
Ιπποκράτης, ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής. Η χώρα του Ιπποκράτη νοσεί βαριά.
Σκέφτομαι πως σήμερα η Ελλάδα εξάγει σε όλο τον κόσμο σπουδαίους γιατρούς. Στέλνει παντού ξεχωριστές προσωπικότητες που σπούδασαν στα δικά της πανεπιστήμια. Διώχνει τους δικούς της επιστήμονες γιατί δεν τους δίνει κίνητρα να παραμείνουν και να προσφέρουν στη χώρα. Κι αυτοί μεγαλουργούν έξω από τα σύνορα. Παραλογισμός.
Γνωρίζω σπουδαίες Ελληνίδες γυναίκες που κάποιες ξεπέρασαν τα εκατό έτη ζωής. Από νιόπαντρες, δεκαοκτώ χρονών ακόμη, κυκλοφορούν μαυροφορεμένες χήρες γιατί έχασαν τους άντρες τους στον εμφύλιο. Εμφύλιοι παντού. Ενότητα πουθενά.
Μια χώρα που δανείζεται δεκαετίες για να ορθοποδήσει είναι μόνιμα διχασμένη. Υπόδουλη στις προσταγές αυτών που ζηλεύουν την κληρονομιά της, την αρπάζουν πολύ φθηνά και θησαυρίζουν από τα πλούτη της γιατί οι κάτοικοι της δεν τα αξιοποιούν. Σκοτώνονται μεταξύ τους, τρώγονται με τα σωθικά τους, δεν λένε να μονιάσουν ποτέ.
Όπου κι αν ταξιδέψεις θα εκστασιαστείς με τις ομορφιές και θα πικραθείς με την νοοτροπία του Έλληνα ασθενή. Δεν ξέρω αν έχει θεραπεία αυτή η ασθένεια μας. Δεν ξέρω κι αν έχει όνομα. Μάλλον είναι ανίατη, κληρονομική, ακατονόμαστη.
Μια Ελλάδα άρρωστη, μα πανέμορφη. Πλούσια και συνάμα φτωχή. Μια χώρα που αυτοκτονεί. Στερείται πολλά κι αξίζει περισσότερα. Μια χώρα ιδιαίτερη.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
