Οδεύουμε στη συμπλήρωση διετίας με την τραγελαφική κυβερνητική καρικατούρα, της οποίας ηγείται ένας –πέρα από την πλάκα – πραγματικά ανέμελος και ακραία επικίνδυνος πρωθυπουργός. Ένας άνθρωπος κυριολεκτικά δοσμένος στο πάθος της εξουσιομανίας, βαφτισμένος στα νάματα του νεποτισμού, που αδιαφορεί και εμπαίζει χωρίς προσχήματα την κοινή νοημοσύνη, που θεωρεί απαράγραπτο και κληρονομικό δικαίωμα την κατάληψη και διαιώνιση της παρουσίας του στην πρωθυπουργική καρέκλα. Ένας πρωθυπουργός που έχει παραχωρήσει την θέση του αισθήματος ευθύνης που προκύπτει από την πολιτική του ιδιότητα, σε αυτήν της ανευθυνότητας, της αδιαφορίας και της πλήρους απουσίας συναίσθησης των δύσκολων περιστάσεων που διέρχεται η χώρα. Δεν είναι τυχαίο, ούτε περιστασιακό το γεγονός ότι αρκετές φορές ο Κυριάκος έχει γίνει θέμα στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου για την στάση και συμπεριφορά του, προκαλώντας την θυμηδία και την …κατανόηση που δείχνει κανείς απέναντι σε αφελείς και παλιμπαιδίστικες πρακτικές, είτε αυτές αφορούν θέματα δημόσιας υγείας ( πανδημία ), είτε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (Συμφωνία Πρεσπών ).
Εκεί όμως που διακρίνεται και αυτός και οι συνεργάτες του, είναι η συνέπεια τήρησης των προεκλογικών τους υποσχέσεων σε όλους όσους κάποτε ο Κώστας Καραμανλής, ο κουρασμένος πρώην πρωθυπουργός, αποκάλεσε νταβατζήδες αυτού του τόπου και με την υπόσχεση να τους συντρίψει. Γρήγορα όμως ο…αντινταβατζήδικος αγώνας του τον κούρασε, με αποτέλεσμα να τον αποτελειώσουν πολιτικά εκείνοι. Γι αυτό και ο Κυριάκος δεν κάνει το ίδιο λάθος. Δεν υπήρξε ,μήτε θα υπάρξει αφελής, επιπόλαιος και ανέμελος, όταν πρόκειται για την πολυπόθητη πρωθυπουργική καρέκλα. Ο νομοθετικός αντιλαϊκός καταιγισμός, αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί. Ποια προστασία των δημόσιων αγαθών, ποιο ΕΣΥ, ποια δημόσια παιδεία, ποιο συνταξιοδοτικό, ποια προστασία της εργασίας και άλλα τέτοια παρωχημένα και…χρεοκοπημένα πολιτικά για τους αρίστους της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Η τακτική των κατά συρροή κοινωνικών σοκ που επιφέρουν όλα αυτά τα νομοθετικά τερατουργήματα, ίσως έστω και εν μέρει να δικαιολογούν τις χλιαρές μέχρι τώρα αντιδράσεις της κοινωνίας, των πολιτικών και συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων απέναντι στις κυβερνητικές προθέσεις. Σ ε συνδυασμό δε και με την παρατεταμένη διάρκεια της πανδημίας, της έκτακτης και κρίσιμης αυτής κατάστασης όπου η κοινωνία αναθεώρησε προτεραιότητες και ανάγκες, στρέφοντας αποκλειστικά την προσοχή της στην προστασία της ζωής. Παρόλα αυτά, και αυτό δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό από τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και την αριστερά, είναι ότι ενώ η πανδημία σταδιακά υποχωρεί, τα χαρακτηριστικά της που σημάδεψαν την κοινωνική συμπεριφορά όπως η αμηχανία, ο φόβος, το άγνωστο που ξημερώνει , η αναθεώρηση κάποιων πολιτικών βεβαιοτήτων, τείνουν να γίνουν η κανονικότητα του αύριο, με όλες τις σχετικές συνέπειες. Η παρατεταμένη και ιδιόμορφη πολιτική υπνηλία, η επικράτηση της απολιτικ συμπεριφοράς ως καινούργιας ιδεολογικής μόδας, το αναποτελεσματικό του αγώνα και η αποδοχή του κοινωνικού μακελέματος που προκαλούν οι ακροδεξιές νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως νομοτέλεια έστω και μασκαρεμένη με τον μεταρρυθμιστικό μανδύα, προοιωνίζουν μια δύσκολη για τον λαό μας εποχή.
Αυτή την διάχυτη πολιτική αμηχανία, την στόχευση στο μυαλό και την καρδιά του πολίτη από τα σε διατεταγμένη υπηρεσία καθεστωτικά ΜΜΕ με θέσφατο ΄΄’ελα μωρέ όλοι το ίδιο είναι ΄΄ ο Σύριζα-ΠΣ πολέμησε και πολεμά δίχως να καταφέρει μέχρι τώρα το αποφασιστικό κτύπημα. Ε χουν παρέλθει πια οι εποχές του μεταπολιτευτικού δικομματισμού , όπου την εναλλαγή τους στην διακυβέρνηση του τόπου σημάδευε η θεωρία του ώριμου φρούτου. Δύο κόσμοι πραγματικά διαφορετικοί από την κορυφή μέχρι τα νύχια συγκρούονται πολιτικά. Αρκεί να ρίξει μια ματιά κάποιος στις προγραμματικές επεξεργασίες του Σύριζα-ΠΣ και σε αυτές τις ανύπαρκτες επί της ουσίας, της ΝΔ – τις κρυφές και υλοποιήσιμες μέσα στο κοινοβούλιο τους τις υπαγορεύουν τα πάσης φύσεως τρωκτικά του δημόσιου κορβανά – για να καταλάβει. Στη σκοτεινή πολιτικά εποχή μας πιθανόν η εκφώνηση και μόνο των προγραμματικών σου προθέσεων δεν αρκεί. Δεν αρκεί μάλιστα αν αυτή δεν συνοδεύεται από μια ανένδοτης χροιάς πολιτική εκστρατεία στην οποία θα επιστρατευτεί και η τελευταία εφεδρεία. Δεν αρκεί μέχρι να το πάρουν απόφαση μέλη φίλοι και στελέχη ότι ο πολιτικός αγώνας δεν διεξάγεται κυρίως μέσα στους τέσσερις τοίχους των γραφείων και κυρίως όσο δεν απεμπολούνται πρακτικές και σκοπιμότητες μιζέριας και καμαρίλας που αποβλέπουν σε προσωπικές στρατηγικές αυτοεπιβεβαίωσης.
Μα πάνω από όλα εκείνο που θα συνεγείρει τον λαό και θα μιλήσει πέρα από το νου και στην καρδιά του, είναι το σύνθημα η τα συνθήματα που θα πιάνουν τον παλμό και τις ανάγκες της εποχής. Το σύνθημα η τα συνθήματα που θα εμπνεύσουν, θα γεμίσουν ελπίδα και βάσιμες προσδοκίες σε ένα κόσμο που απογοητεύτηκε όχι λίγε φορές. Το κάνανε παλαιότερα ο Α. Παπανδρέου που εξέφρασε απαράμιλλα με δυο – τρία συνθήματα τον διαχρονικό καημό της ρωμιοσύνης , συντρίβοντας έτσι την δεξιά . Ακόμη και στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, την εποχή που πάλευε ο Συνασπισμός της Αριστεράς για την πολιτική του επιβίωση με το σύνθημα του προέδρου του τότε του Ν. Κωνσταντόπουλου ΄΄ Κοιτάξτε μας στα μάτια ΄΄.
Η σημερινή ηγεσία του Σύριζα-ΠΣ έχει αποδείξει τις ηγετικές της ικανότητες και το χάρισμα να πιάνει τα μηνύματα των καιρών, να βλέπει πολιτικά το επερχόμενο, να ερμηνεύει σωστά το τώρα και να δείχνει στον κόσμο της αριστεράς, στον προοδευτικό κόσμο τον δρόμο της πολιτικής και κοινωνικής λύτρωσης. Ας μην περιμένει άλλο.
Γ. Τεκίδης
