άρθρο της Στέλλας Βενέρη για το GrTimes.gr
Έξι μήνες. Τόσο χρειάστηκε τα μέλη των «Ενεργών Μπαμπάδων», ξεκινώντας από μια διαδικτυακή ομάδα στο Facebook, για να καταφέρουν να αποτελούν πλέον αστική μη κερδοσκοπική οργάνωση. Μια μάχη για το αυτονόητο «κερδίζει» έδαφος, αποκτώντας φωνή και διαθέτοντας όλα τα μέσα για να τεκμηριώσει και να επικοινωνήσει το προφανές, το δικαίωμα του παιδιού για συνεπιμέλεια, για ίσο χρόνο επικοινωνίας μεταξύ και των δύο γονέων, για εναλλασσόμενη κατοικία.
Οι «Ενεργοί Μπαμπάδες για τα Δικαιώματα του Παιδιού» συστάθηκε αυθόρμητα από την ανάγκη πατεράδων που δεν είχαν τη δυνατότητα να περνούν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν φαινόμενα γονικής αποξένωσης, εξηγεί ο Κωνσταντίνος Καρακώστας, δικηγόρος και μέλος της συντονιστής επιτροπής της ομάδας, μιλώντας στο GRTimes.gr. “Στην Ελλάδα σήμερα δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των παιδιών. Κυρίως λόγο της επικράτησης του καθεστώτος που φέρεται να «υποστηρίζει» την αποκλειστική επιμέλεια, όταν ένα ζευγάρι οδηγείται στο διαζύγιο -και όχι στην περίπτωση του συναινετικού. Στο 98% των περιπτώσεων βάσει στατιστικών στοιχείων, η επιμέλεια του παιδιού πηγαίνει αποκλειστικά στη μητέρα. Η αποκλειστική επιμέλεια στην πραγματικότητα είναι ένα εργαλείο το οποίο υπάρχει και το εκμεταλλεύονται, με αποτέλεσμα αποτέλεσμα τα παιδιά να αποξενώνονται από τον ένα τους γονέα, είτε αυτός είναι άνδρας, είτε αυτός είναι γυναίκα». Και ποιο είναι αυτό το εργαλείο;
Όταν ένα ζευγάρι οδηγείται στο διαζύγιο τι ξέρει; Ότι κατά πάσα πιθανότητα η επιμέλεια θα αποδοθεί στη μητέρα, εκτός και αν η ίδια δεν τη θέλει ή αν έχει συμπεριφορές οι οποίες ξεφεύγουν από τον μέσο όρο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, βάσει νομικού πλαισίου να λάβει την επιμέλεια. «Επομένως, μιλάμε για εκμετάλλευση. Τα παιδιά μπαίνουν στη μέση αντιδικιών, διαμάχης δικαστικής ή προσωπικής, και όταν ένας από τους δύο γονείς ξέρει ότι ό,τι και να συμβεί θα πάρει την επιμέλεια, αντιλαμβάνεστε ότι αντιμετωπίζει το παιδί σαν ιδιοκτησία του» επισημαίνει ο κ. Καρακώστας.
Γονέας-επισκέπτης… ή επισκέπτης σκέτο
Βασική αρχή της οργάνωσης είναι ότι δεν έχει καμία αντιδικία, καμία αντιπαλότητα, κανένα μίσος με τους γονείς που έχουν την αποκλειστική επιμέλεια και κυρίως με τις γυναίκες. «Σεβόμαστε, τιμάμε, αγαπάμε τη γυναίκα και τη μητέρα. Αυτό το οποίο λέμε εμείς είναι ότι τα παιδιά με το καθεστώς της αποκλειστικής επιμέλειας καταλήγουν να αποστερούνται τον ένας τους γονέα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο γονέας που δεν έχει την επιμέλεια είναι επισκέπτης γονέας, μάλλον είναι επισκέπτης σκέτο. Δεν είναι γονέας. Γιατί όταν μεσοσταθμικά ένας πατέρας, βάσει της πλειοψηφίας των περιπτώσεων, αναγκάζεται να ακολουθήσει το πρόγραμμα επικοινωνίας, που εκδίδεται με δικαστική απόφαση, εκείνο που απορρέει είναι τέσσερις με τεσσερισήμισι μέρες ανά μήνα να είναι κοντά στο παιδί του. Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, ένα παιδάκι είναι αδύνατον να δημιουργήσει ουσιαστικό δεσμό με τον πατέρα του. Αυτό είναι το πρόβλημα» τονίζει.
Οι γονείς που αντιπροσωπεύονται μέσω των «Ενεργών Μπαμπάδων»
Ψυχολογική βία χαρακτηρίζουν την γονική αποξένωση που βιώνει το παιδί κάθε φορά που απομακρύνεται από το γονιό, ένα δικαίωμα που θεμελιωδώς και εκ φύσεως καταπατάται. «Κάθε φορά που ακούγεται η φωνή μας, στην ουσία είναι η φωνή των παιδιών. Είναι πολύ σημαντικό να γίνεται αντιληπτό απ’ όσους παίρνουν τις αποφάσεις για την επιμέλεια ενός παιδιού, ότι συναινούν στη ψυχολογική βία των παιδιών. Δεν μιλάμε για παραβατικές συμπεριφορές που ασκούν ορισμένοι γονείς, ούτε για εκείνους τους γονείς που είναι ανάξιοι να τηρήσουν τα καθήκοντα της επιμέλειας. Μιλάμε εκ μέρους του γονέα ο οποίος θέλει να είναι παρών στη ζωή του παιδιού του και δεν μπορεί. Ο πατέρας και η μητέρα που δεν θέλει να έχει ευθύνες απέναντι στο παιδί του, δεν μας αφορά.» εξηγεί ο κ. Καρακώστας. Και τι γίνεται με αυτούς που είναι αδιάφοροι, θα πει ο αντίλογος. Και η απάντηση εντοπίζεται στο εξής, σύμφωνα με τον κ. Καρακώστα: «Η αδιαφορία δεν αποτελεί δικαιολογία ώστε να στερείται ένα παιδί τον πατέρα που θέλει να είναι δίπλα του. Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι η εξαίρεση, δεν σημαίνει ότι είναι ο κανόνας. Και στο καθεστώς της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, αν κάποιος αποδειχθεί ότι δεν είναι ικανός να έχει την επιμέλεια, προφανώς και θα του αφαιρείται. Προφανώς σε αυτή τη περίπτωση δικαίως ο άλλος γονιός να πάρει την πλήρη επιμέλεια».
Η ανάγνωση γίνεται πάντα από τη σκοπιά του παιδιού
Η ύπαρξη της ομάδας είναι η απτή απόδειξη ότι αποτελεί πλέον κοινωνική ανάγκη η αλλαγή των μέχρι τώρα δεδομένων και πρακτικών. Το παιδί είναι στο επίκεντρο των «Ενεργών Μπαμπάδων». «Όταν ένα ζευγάρι χωρίσει και ξέρει πως όταν συμβεί αυτό ο κανόνας θα ορίζει συνεπιμέλεια, αυτομάτως δημιουργούνται ευκολότερα οι συνθήκες για συζήτηση, ένα πιο πρόσφορο έδαφος δηλαδή για να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση για το παιδί. Στην περίπτωση, όμως, που ο κάθε γονιός ξέρει ότι ό,τι και να συμβεί θα πάρει την αποκλειστική επιμέλεια, ακολούθως το παιδί γίνεται «μπαλάκι» και ιδιοκτησία. Η εφαρμογή της συνεπιμέλειας μεταφράζεται ως εξέλιξη γιατί πρακτικά σημαίνει ότι θα έχω άποψη και λόγο στην καθημερινότητα του παιδιού μου, αλλά χωρίς σύμμαχο τον χρόνο και χωρίς να υπάρχει δυνατότητα για εναλλασσόμενη κατοικία, να ζει δηλαδή το παιδί και με τους δύο του γονείς, δεν θα καταφέρουμε τίποτα το διαφορετικό».
Καμία δικαιολογία πλέον
Διεκδικώντας το αυτονόητο, ο κ. Καρακώστας τονίζει ότι πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην εφαρμοστεί το δικαίωμα των παιδιών για συνεπιμέλεια, για ίσο χρόνο επικοινωνίας μεταξύ και των δύο γονέων και για εναλλασσόμενη κατοικία. «Η Ελλάδα είναι πανέτοιμη για μία τέτοια αλλαγή και είναι κρίμα να αδικούμε τους εαυτούς μας και να λέμε ότι δεν είμαστε έτοιμοι. Σήμερα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για να παραμείνουμε στο ίδιο καθεστώς, να αποστερούμε δηλαδή παιδιά από τους γονείς τους» καταλήγει.
Στον αγώνα για τη διεκδίκηση της θεμελίωσης των παραπάνω δικαιωμάτων που λειτουργούν υπέρ των παιδιών, οι «Ενεργοί Μπαμπάδες», ήδη από τον Ιούνιο είχαν διεξάγει έρευνα για την γονική αποξένωση. Τα πορίσματα της συγκεκριμένης έρευνας παρουσιάστηκαν και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και μεταξύ άλλων αναφέρουν ότι ένα στα δέκα παιδιά, αποξενώνεται από τον έναν γονέα και δεν τον βλέπει ξανά. Επίσης, το 3,2 των παιδιών από διαζύγια με αποκλειστική επιμέλεια έχουν αυτοκτονικές τάσεις.
Αυτή τη στιγμή, διενεργείται και μία δεύτερη έρευνα αναφορικά με τη γονική ισότητα. Σύμφωνα με τους «Ενεργούς Μπαμπάδες», η συμμετοχή του κοινού βοηθάει στην προσπάθεια για αποτύπωση της σημασίας θεμάτων που αφορούν την γονεϊκή ισότητα και την πατρότητα, υπό το πρίσμα των δικαιωμάτων του παιδιού.
Περισσότερα για τους «Ενεργούς Μπαμπάδες για τα Δικαιώματα του Παιδιού» μπορείτε να βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδας τους, όπως επίσης μπορείτε να συμμετέχετε και στην έρευνά τους πατώντας στον συγκεκριμένο σύνδεσμο.
