Σε μια φυσική καταστροφή, σε μια σκληρή δοκιμασία, αρέσκομαι να αναζητώ και να αναδεικνύω μια ηρωίδα, έναν ήρωα, μια ελπίδα.
Μέσα από τα χαλάσματα του σεισμού στην περιοχή της Θεσσαλίας ξεπρόβαλλε ένα μικρό σημάδι αισιοδοξίας. Και θα μου απαντήσει κάποιος, με λογική και σύνεση, πως είναι δυνατό να βρίσκεις θετικό μήνυμα μπροστά στο ξεσπίτωμα των συνανθρώπων σου, μπροστά στον πόνο για τον αφανισμό όλων όσων απόκτησαν με κόπο και χάθηκαν σε μια στιγμή.
Μέσα στα συντρίμμια που προκάλεσε ο σεισμός η αισιοδοξία αναδείχτηκε από ένα μικρό χωριό, από ένα σχολείο που πρέπει να κατεδαφιστεί μετά από τις σοβαρές ζημιές που υπέστη,
Το 6/θεσιο Δημοτικό Σχολείο στο χωριό Δαμάσι Τυρνάβου πληγώθηκε βαριά από το χτύπημα του εγκέλαδου. Οι δάσκαλοι του όμως έμειναν όρθιοι και επέδειξαν υποδειγματική ψυχραιμία, αξιοζήλευτο θάρρος ώστε να μην προκληθεί κανένας τραυματισμός. Ο επαγγελματισμός του διευθυντή και των συναδέλφων του είναι άξιος συγχαρητηρίων καθώς απεγκλωβίστηκαν μέσα από τα χαλάσματα 63 μαθητές, σώοι και αβλαβείς.
Μια δυσάρεστη είδηση. Μια καταστροφή για εκατοντάδες συνανθρώπους μας. Μια μαύρη σελίδα στα δελτία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και μέσα σε όλα τα αρνητικά επακόλουθα, τα μαύρα και τα γκρίζα, ανέτειλε ένα μικρό φώς.
Μέσα από τα συντρίμμια ένα μικρό σχολείο ξυπνά τον αδρανή λογισμό μας. Ένα μικρό σχολείο σε ένα μικρό χωριό. Ηρωίδες οι μαθήτριες και οι δασκάλες τους. Ήρωες οι μαθητές και οι δάσκαλοι τους. Ένα σχολείο που λίγες μέρες πριν, με το έργο των μαθητών της ΣΤ΄ Τάξης, απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία λογότυπου μεταξύ 400 συμμετοχών στο μαθητικό διαγωνισμό αφίσας και λογότυπου της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας, στα πλαίσια του εορτασμού της επετείου των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821 με θέμα: «200 Χρόνια παρελθόν πόρος για το μέλλον».
Αντιλήφτηκα πως εδώ γίνεται μια σπουδαία προσπάθεια. Αναζήτησα και βρήκα την ιστοσελίδα του σχολείου. Πήρα πληροφορίες για την πλούσια δράση του δημοτικού, για την ιστορία του χωριού, για τις δραστηριότητες των κατοίκων, για τα ήθη και έθιμα της περιοχής. Μου έκανε εντύπωση ο αποχαιρετισμός των εκπαιδευτικών στο ακατάλληλο πλέον σχολείο τους με μια φωτογραφία μέσα στο φόντο των πληγών.
«Αποχαιρετούμε το κατεστραμμένο σχολείο μας… ενωμένοι και δυνατοί ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία».
Με έλουσε ένα ρίγος συγκίνησης. Θα ήθελα πολύ να ήμουν δίπλα τους, συνάδελφος τους. Να παίρνω και να δίνω γνώση. Μπορώ όμως να φωνάξω δυνατά.
Χτίστε σχολεία! Γκρεμίστε τα τείχη της διχόνοιας και του μίσους. Υπάρχουν άξιοι άνθρωποι για να τα επανδρώσουν, να σπείρουν και να θερίσουν. Οι μαθήτριες και οι μαθητές χρειάζονται εφόδια για το μέλλον.
Ενισχύστε τους σεισμόπληκτους να επισκευάσουν τα σπίτια τους, να χτίσουν καινούργια, να μείνουν στον τόπο που μεγάλωσαν, να ζήσουν με ψηλά το κεφάλι.
Μέσα από τα χαλάσματα ανέτειλε φως, αισιοδοξία. Το φως πρέπει να μείνει αναμμένο και η ελπίδα ζωντανή.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
