Δύο μέρες μετά την επίσημη έκθεση του ΕΟΔΥ που έδινε στην Πιερία πέντε κρούσματα, σήμερα 1η Απριλίου έγιναν έξι, καθώς χθες επιβεβαιώθηκε ένα ακόμη κρούσμα στο νομό. Σε αυτά δεν συγκαταλέγονται τα κρούσματα Πιεριέων που έχουν καταγραφεί στα νοσοκομεία αναφοράς της Θεσσαλονίκης. Δεν λέμε ονόματα, δεν γράφουμε περιοχές. Δεν είναι εγκληματίες, είναι συμπολίτες μας που νόσησαν και ο ΕΟΔΥ κάνει αυτό που πρέπει, ενημερώνει αυτούς που πρέπει.
Όλο το προηγούμενο διάστημα στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης, στον 3ο όροφο ο χώρος αναμορφώθηκε και δημιουργήθηκε ειδικό τμήμα υποδοχής και αντιμετώπισης κρουσμάτων κορονοϊου με επικεφαλής τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Πιερίας κ. Ηρακλή Τσανικίδη. Όπως λέει ο ίδιος «είμαστε όλοι μια ομάδα ιατροί και νοσηλευτές που προσπαθούμε καθημερινά να είμαστε έτοιμοι για το χειρότερο σενάριο».
Έτσι πλέον στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης όλα τα περιστατικά κρατούνται εκεί και περιθάλπονται. Όσων η κατάσταση επιδεινώνεται μεταφέρονται στα νοσοκομεία αναφοράς στη Θεσσαλονίκη.
Η ψυχολογία των πολιτών όλη αυτή την περίοδο έχει πολλές και διαφορετικές διακυμάνσεις. Η σοβαρότητα της κατάστασης δεν έγινε αντιληπτή από την αρχή και χρειάστηκε να ληφθούν πιο αυστηρά μέτρα. Όμως, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, σιγά σιγά αντιλήφθηκαν οι περισσότεροι τουλάχιστον ότι τα πράγματα είναι σοβαρά, βλέποντας τι γίνεται στην Ιταλία, την Ισπανία και άλλες χώρες. Οι καταστηματάρχες όπως και όλοι οι επαγγελματίες βαδίζουν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας παρά τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν από την Κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι είναι σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό «στον αέρα», και η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι προς το παρόν ένα μακρινό σενάριο.
Ο εγκλεισμός στο σπίτι ξεκίνησε με θάρρος στην αρχή, εποικοδομητικές στιγμές με την οικογένεια, παιχνίδια, δουλειές στο σπίτι, ξεκούραση και πολύ ιντερνέτ, για να καταλήξει αυτό το διάστημα σε αρκετές περιπτώσεις σε δυσφορία, μελαγχολία και αναπόληση της προηγούμενης περιόδου, κυρίως επειδή όλοι πια ξέρουμε ότι βγαίνοντας από την καραντίνα- όταν γίνει αυτό- τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Τα σενάρια συνομωσίας δίνουν και παίρνουν, τα βιντετάκια επίσης στα social media, ενώ οι ηλικιωμένοι είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Μια κατηγορία πολιτών βεβαίως στην οποία οφείλουμε πάρα πολλά, για αυτά που μας άφησαν, για την φροντίδα, την αγάπη, την δουλειά και στην στήριξη τους μέχρι σήμερα, με τις πενιχρές συντάξεις τους.
Τους προσέχουμε για να τους έχουμε. Υπάρχουν και αυτοί με την αποστομωτική απάντηση «εγώ έζησα πόλεμο, κατοχή δεν θα με φάει ένας ιός». Αυτούς τους αγαπάμε λίγο παραπάνω και τους μαλώνουμε λίγο πιο πολύ.
Αν κάτι μας μαθαίνει ο Covid19 είναι οι αντοχές μας, η υπομονή μας, η εσωτερική δύναμη που διαθέτουμε. Οι προτεραιότητες αλλάζουν, τα σχέδια για το μέλλον είναι πλέον διαφορετικά, όπως και ο τρόπος που βλέπουμε πλέον γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας. Και από τα «φακελάκια» περάσαμε στο χειροκρότημα. Δυο περιπτώσεις ακραίες. Ακραίες διότι ο ιατρός είναι λειτούργημά, διότι η ανθρώπινη ζωή δεν κοστολογείται και δεν φακελώνεται. Διότι δεν μπορεί να χειροκροτάς από το μπαλκόνι αλλά να αρνείσαι την ένταξη του επαγγέλματος τους στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Και μπορεί μεν οι τραγικές αλλαγές στις ζωές μας, να μην ακυρώνουν προηγούμενες διαδρομές, σίγουρα αποτελούν για πολλούς από εμάς ένα είδος κάθαρσης. Ένα reset και ένα restart στη μετά κορονοϊου εποχή…
Εύη Μιχωλού
Δημοσιογράφος
