Μια καταπληκτική ταινία, παραγωγής 1961, με τον τίτλο «Χαμένα Όνειρα», ερέθισε και προβλημάτισε τον εσωτερικό μου κόσμο πριν καταθέσω τις παρακάτω γραμμές. Με πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Αντιγόνη Βαλάκου, Λαυρέντη Διανέλλο και Θανάση Βέγγο, ο Αλέκος Σακελλάριος προβάλλει τα όνειρα δυο νέων ανθρώπων να συνθλίβονται από την σκληρή πραγματικότητα.
Το βαλς των χαμένων ονείρων που συνέθεσε για την ταινία ο Μάνος Χατζηδάκης χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη μελωδία του στην ελληνικό κινηματογράφο. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει δίπλα στην Δημήτρη Παπαμιχαήλ εξαιτίας του καταθλιπτικού ρόλου στην ταινία.
Οι δυο νέοι πρωταγωνιστές πιάνοντας αρχικά δουλειά σε ένα γραφείο που εμπορεύεται κουβαρίστρες σχεδιάζουν το μέλλον τους. Κι ενώ κάνουν όνειρα και θεωρούν πρόσκαιρο το εργασιακό χώρο της κουβαρίστρας, η μοίρα διαψεύδει τις προσδοκίες τους. Η επιχείρηση στην οποία εργάζονται και τα μεταξύ τους αισθήματα αποκτούν μονιμότητα. Ο νεαρός ήρωας δεν καταφέρνει να γίνει συγγραφέας και να ταξιδέψει μακριά, ενώ η συνάδελφος και φίλη του αποτυχαίνει στους γάμους της.
Χιλιάδες νέες και νέοι ονειρεύονται, στοχεύουν και επιζητούν μια καλύτερη τύχη στη ζωή τους. Πολλοί πετυχαίνουν. Άλλοι πάλι, λόγω των συγκυριών, της ατυχίας, του «συστήματος», παραμένουν δέσμιοι της «κουβαρίστρας», της κάθε εργασίας που δεν ήταν η πρώτη επιλογή στη ζωή τους, αλλά διαχρονικά σέβονται και τιμούν τον μισθό που λαμβάνουν από αυτή.
Σαν τον υπάλληλο του καφενείου, τον Θανάση Βέγγο, όλοι στη ζωή μας ζητάμε να φάμε πιο γλυκό ψωμί, να αποδεσμευτούμε από τα αφεντικά που πνίγουν τις ελπίδες μας και να βρούμε μια πιο μόνιμη στέγη. Μα πάντα θα υπάρχει ένας αξιοπρεπής Λαυρέντης Διανέλλος που θα μας συμβουλεύει να εκτιμούμε τις κουβαρίστρες για όσα αγαθά μας προσφέρουν. Μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, μας δίνει κουράγιο και ώθηση για νέους ορίζοντες. Αντιπροσωπεύει τον απλό, σοφό άνθρωπο που οι παραινέσεις και τα λόγια του μπορεί να κουράζουν, οι εξελίξεις όμως τον δικαιώνουν τις περισσότερες φορές.
Το Βαλς του Μάνου Χατζηδάκη θα έρχεται πάντα να ηρεμεί τις αισθήσεις μας, να γαληνεύει την ψυχή μας, μέχρι ο νους να σκεφτεί και να λάβει τις κατάλληλες αποφάσεις.
Να μη λησμονούμε ποτέ πως στη ζωή μας θα υπάρχουν και μεγάλες παρενθέσεις που μπορεί να γίνουν μόνιμες και να μας σημαδέψουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Πάντα θα πρέπει να προσδοκούμε το καλύτερο. Να κάνουμε πράξη το όνειρα. Να κάνουμε το αδύνατο δυνατό.
Τα όνειρα δεν θα πρέπει να σταματάνε ποτέ. Χωρίς όνειρα δεν υπάρχει ζωή. Χωρίς κουβαρίστρες δεν υπάρχουν οι κατάλληλες βάσεις για να πατάμε σταθερά και να προχωράμε μπροστά με ωριμότητα και εμπειρία.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
