Εκτροχιάσαμε τους νέους μας στις αδιέξοδες ράγες της ζωής.
Κόψαμε απότομα, βίαια τα όνειρα τους.
Κομματιάστηκαν οι ελπίδες των φίλων τους.
Τους απογοητεύσαμε.
Ακούσαμε τα λόγια όσων επέζησαν.
Μας συγκλόνισαν οι αφηγήσεις τους.
Μας συγκίνησε η ποιότητα τους. Μας γέμισε ενοχές.
Είμαστε συνυπεύθυνοι.
Οι νέες και οι νέοι αξίζουν πολλά.
Οφείλουμε να υπογράψουμε και να τιμήσουμε ένα συμβόλαιο ζωής.
Να συναποφασίσουμε ενωμένοι για τα αυτονόητα.
Να σταματήσουμε την διχόνοια.
«Εσείς ευθύνεστε για όλα».
«Όχι, εσείς έχετε τη μεγαλύτερη ευθύνη».
«Οι άλλοι φταίνε, όχι εμείς».
Φτάνει!
Έλεος!
Τέρμα οι εμφύλιοι.
Ανακωχή!
Τέρμα οι ανούσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Δεν οδηγούν πουθενά.
Ομόνοια!
«Τι όνειρα βλέπεις βρε κακομοίρη;».
Πρέπει κάποτε να τολμήσουμε.
Να παραμερίσουμε τα λίγα που μας χωρίζουν.
Να ενωθούμε για πολλά.
Μικροί και μεγάλοι.
Σημαντικοί και ασήμαντοι.
Διαφορετικά οι ευθύνες θα μας βαραίνουν.
Για το πριν, το τώρα και το μετά.
Για την μνήμη των αδικοχαμένων.
Για το μέλλον.
Για την ελπίδα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
