Παραμονές των αγίων ημερών, κάθε χρόνο, ανταλλάσσουμε ευχές, αγαπιόμαστε περισσότερο, επιχειρούμε να μονιάσουμε, να ειρηνεύσουμε με το μέσα μας και τους έξω μας.
Κάθε Χριστούγεννα όμως, κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, συλλαμβάνω το εαυτό μου να έχει υποπέσει στα ίδια ατοπήματα, ολισθήματα και αμαρτήματα του παρελθόντος.
Αναζητώ την καθαρότητα, την αγαλλίαση, την γαλήνη και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύομαι να αποδράσω από τα μιαρά βασανιστήρια της πολύπλοκης και διαβολεμένης κοινωνίας μας.
Χριστούγεννα ήρθαν πάλι. Τι έκανα μια ολόκληρη χρονιά; Έγινα καλύτερος άνθρωπος; Συγχώρησα; Συγχωρέθηκα; Βοήθησα τους συνανθρώπους μου; Πόνεσα με τον πόνο του διπλανού μου; Καλλιέργησα κανένα καλό καρπό στα σωθικά μου; Έκανα περισσότερους φίλους ή εχθρούς;
Αν γυρίσεις όλη τη σφαίρα της ανθρωπότητας, δεις τα προβλήματα της, κρίνεις αξιοκρατικά και τον εαυτό σου, θα αντιληφθείς ότι δεν έκανες τίποτα.
Ναι δεν έκανα απολύτως τίποτα. Άφησα τα πάντα να κυλούν όπως αποφάσισαν τα συμφέροντα των παντοδύναμων ολιγαρχιών που απαθέστατα και εγωιστικά δεν νοιάζονται, δεν ενδιαφέρονται για τις αθώες, ανθρώπινες ψυχές.
Πέρυσι ευχήθηκα ειρήνη και φέτος τα θύματα από τους αστείρευτους πολέμους είναι πολλαπλάσια. Έκανα ευχή για ισότητα, ισονομία και μικρά παιδιά σε διεσπαρμένα σημεία του πλανήτη πεθαίνουν από την πείνα την ώρα που οι μεγιστάνες κατασκευάζουν ακόμη πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα.
Ζήτησα αγάπη και ομόνοια. Μα αντιλήφθηκα ότι μόνο τον εαυτούλη μας αγαπάμε, μόνo για «πάρτη» μας βολευόμαστε.
Θέλησα την ευημερία και την πρόοδο, μα μόνο οπισθοδρόμηση και κατάρρευση αρχών και αξιών εισέπραξα.
Έκανα σταυρό μεγάλο και μετάλαβα, μα δεν ήταν λιτός, ταπεινός, ειλικρινής για να φουντώσει μέσα μου η προσευχή, να γίνει δυναμίτης για να τινάξει μακριά το κακό και να με κατευθύνει στον ορθό δρόμο.
Ελευθερία και δημοκρατία διαλαλούν ακόμη οι οραματιστές στην υπόδουλη Ελλάδα, στη χώρα της Ορθοδοξίας που σε λίγο θα πουληθούν τα πάντα στο βωμό της σωτηρίας.
Μα πια σωτηρία. Αυτή που αναζητούμε στις λογιστικές πράξεις των οικονομικών επιτελείων, στα νούμερα και στους αριθμούς, στην ανάπτυξη και στο σβήσιμο του χρέους;
Τίποτα δεν θα σβήσει από την κατάμαυρη καρδιά των Ελλήνων αν δεν ανάψει η φλόγα του ήθους. Αν δεν σβήσει ο εγωισμός το χρέος θα μας κυνηγά για πάντα γιατί μισούμε την αυταπάρνηση και δεν δεχόμαστε την ταπείνωση.
Όσες ευχές κι αν κάνουμε τις άγιες αυτές ημέρες θα μείνουν ανεκπλήρωτες αν ακολουθούμε την ίδια οδό της διαστροφής και της μισαλλοδοξίας.
Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να ανατρέψουμε πρώτα το άρρωστο εγώ και μετά την υπόλοιπη κοινωνία. Αν δεν γεννηθεί αυτό το ανατρεπτικό πείσμα μέσα μας, η Γέννηση του Ιησού θα έρχεται και θα παρέρχεται χωρίς να συλλαμβάνουμε ποτέ το βαθύτερο νόημα της, χωρίς να σεβόμαστε τις βασικές αρχές και αξίες της θρησκείας μας, χωρίς οι ευχές μας να γίνονται πράξεις.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
