Οι εσχατιές τις Ευρώπης νοτιοανατολικά, έλαχε να φυλάσσονται από τις δύο κρατικές εκφράσεις του Ελληνισμού, την Ελληνική Δημοκρατία και την Κυπριακή Δημοκρατία. Κοιτάζοντας στο χάρτη αυτή την άκρη της Ευρώπης, μπορεί εύκολα κάποια ή κάποιος να διακρίνει ένα νοητό ελληνικό τόξο. Το τόξο αυτό αποτελείται από τη γραμμή Έβρου-Καστελλόριζου-Κύπρου.
Σε αυτό το τόξο εμπεδώνεται όχι μόνο το αντιμέτρημα του Ελληνισμού με τον διαρκώς επεκτατικό τουρκικό ιμπεριαλισμό, αλλά και το αντιμέτρημα δύο ευρωπαϊκού τύπου φιλελεύθερων δημοκρατιών με μία ανελεύθερη δημοκρατία, χαρακτηριστική περίπτωση μετανεωτερικού δεσποτισμού. Είναι αυτή η γωνιά του πλανήτη που θα καταδείξει το αντιστρέψιμο ή μη της παρακμής και του υποχωρητισμού της Δύσης έναντι των αναδυόμενων δυνάμεων του δεσποτισμού στις διάφορες μετανεωτερικές του εκφράσεις.
Σε αυτό το νοητό τόξο θα μετρηθούν τα «ύψη» όχι μόνο των ηγεσιών του Ελλαδικού και του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και το ίδιο το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εκεί θα φανεί το πού μπορεί να φτάσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να υπερασπιστεί την ίδια τη δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία όπως νοείται στην Ευρώπη, δε μπορεί να υπάρξει άνευ ισότητας των πολιτών της Ένωσης. Μια ισότητα που όχι απλώς θίγεται και τίθεται εν αμφιβόλω , αλλά κατ’ ουσίαν ακυρώνεται όταν η ασφάλεια και η ελευθερία των ευρωπαίων πολιτών από την ακριτική Θράκη στα πολύπαθα νησιά του Αιγαίου και από εκεί στην Κύπρο της οποίας μεγάλο μέρος βρίσκεται παρανόμως κατεχόμενο, απειλείται από τις ηγεσίες ενός τρίτου κράτους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαδραμάτισε το ρόλο της στην ανάπτυξη της χώρας. Πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ και πολλές εφαρμοζόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές, συνέβαλαν στο να συγκαταλέγονται Ελλάδα και Κύπρος, παρά τις ελλείψεις και τις στρεβλώσεις, στη χορεία των πλέον αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη. Αυτό όμως, προφανώς, δεν είναι αρκετό όταν απειλείται η εθνική κυριαρχία 2 κρατών-μελών της Ένωσης.
Εξυπακούεται , βέβαια, ότι δε μπορεί και δεν πρέπει κανένα εθνικό κράτος να περιμένει από διεθνείς οντότητες και άλλα εθνικά κράτη να διασφαλίσουν τη δική του εθνική κυριαρχία και τα δικά του κυριαρχικά δικαιώματα. Εντούτοις, αυτό που οφείλει να καταλάβει τόσο η Ευρώπη όσο και η Δύση εν συνόλω είναι ότι το τόξο αυτό, πρόκειται να αποτελέσει Καθαρτήριο όχι μόνο για την ψυχή του Ελληνισμού, αλλά και για την ίδια τη Δύση η οποία στον 21ο αιώνα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο -σχεδόν- υπαρξιακού χαρακτήρα.
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Πολιτικός Επιστήμων
ΜΑ Κοινωνιολογίας
Υπ. Δρ. Κοινωνικών Επιστημών ΔΠΘ
