Ένα αστέρι οδηγεί και πάλι στην ελπίδα. Η γέννηση του Θεανθρώπου φωτίζει τη μίζερη ζωή μας. Η γέννα του Υιού μας θυμίζει και πάλι τις βασικές εκείνες έννοιες τη ζωής που λησμονούμε μπροστά στην φθορά και διαφθορά της καθημερινότητας.
Στα χρόνια των αναπτυγμένων και πολιτισμένων κοινωνιών έχουμε κολλήσει όλοι τον ιό της αυταρέσκειας, της πλεονεξίας, της μισαλλοδοξίας και του εγωισμού. Εμβολιασμένοι κι ανεμβολίαστοι. Όλοι διχασμένοι και παντογνώστες. Κι όλοι μαζί αμαρτωλοί, φθαρμένοι και μιαροί.
Που είναι η αγάπη και η ταπείνωση που διδάσκει ο Υιός; Κουβαλάμε δήθεν τη σημαία του σωστού χριστιανού και δεν εφαρμόζουμε τίποτα από όσα μας δίδαξε ο Χριστός. Δεν βγάζουμε από την καρδιά μας μια καλή πράξη με ανιδιοτέλεια, χωρίς συναλλαγή, χωρίς ανταποδοτικότητα. Κηρύττουμε και το ευαγγέλιο σε όσους θεωρούμε αντίχριστους γιατί εμείς διαβάζουμε Αγία Γραφή, εκκλησιαζόμαστε, προσκυνούμε στα μοναστήρια, νηστεύουμε και κοινωνούμε στερούμενοι όμως βασικές αρετές του αληθινού χριστιανού. Είμαστε οι σύγχρονοι φαρισαίοι και υποκριτές, άρρωστοι από τον διαχρονικό ιό της εγωπάθειας και του διχασμού.
Το μήνυμα της αγάπης, το φως το αληθινό, το χαρμόσυνο και υπερφυσικό γεγονός της γέννησης μας υπενθυμίζει τον φραγμό που πρέπει να στήσουμε μπροστά στον ιό που έχει εγκατασταθεί στη μολυσμένη ψυχή μας. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε πολύ μικροί για να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Μας υπενθυμίζει πως η σωτηρία μας απαιτεί αγώνα συνεχή με ταπείνωση και αυταπάρνηση.
Όσο απομακρυνόμαστε από το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων ο ιός της αναισθησίας και του παραλογισμού θα μας καταβάλλει ολοκληρωτικά. Ας συναισθανθούμε πως αν δεν γεννιόταν ο Υιός της αγάπης δεν θα γιορτάζαμε, δεν θα ανταλλάσαμε ευχές, δεν θα ασπαζόμασταν, δεν θα ελπίζαμε. Και η ελπίδα απορρέει από την πηγή της ζωής, από τον Υιό του ανθρώπου, τον Ιησού Χριστό.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
