Το μέτρο της αναστολής της εργασίας στον κλάδο της υγείας, βρήκε χιλιάδες εργαζόμενους να εξαναγκάζονται να σταματούν την δουλειά τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.
Από αυτή την σκοπιά πρόκειται για ένα βάρβαρο μέτρο που η κυβέρνηση πρέπει να το πάρει πίσω και να μην τολμήσει να καλύψει τα όποια κενά με ιδιώτες, εμπόρους της υγείας που καραδοκούν.
Η αρνητική αυτή εξέλιξη όμως, βρίσκει πολλούς «καλοθελητές» και από τον χώρο των υγειονομικών, να θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να προσδώσουν ιδεολογικό περιτύλιγμα στους αμφισβητίες του εμβολίου, κάνοντας λόγο για την «υπέρτατη» μάχη.
Βέβαια πολλοί από αυτούς που μιλάνε για την «υπέρτατη μάχη», απαξίωναν τον οργανωμένο αγώνα, τις αγωνιστικές διεργασίες και ζυμώσεις στους χώρους δουλειάς και μετράνε κάτι χιλιάδες ώρες απεργοσπασίας, την ώρα που εργαζόμενοι συγκρουόταν με απεργιακούς αγώνες και όχι μόνο ενάντια στις πολιτικές φτωχοποίησης του λαού.
Έτσι στον χώρο ανεμβολίαστων που διαμαρτύρονται, θα βρεις ένα κράμα διαφορετικών απόψεων για τον λόγο που αρνούνται να εμβολιαστούν, που είναι η χαρά του κάθε αντιδραστικού, για να προβάλλει με απολιτίκ πνεύμα ανορθολογικές και επικίνδυνες θέσεις.
Η «ζύμωση» αυτή στοχεύει στις συνειδήσεις των εργαζομένων, ώστε μέσα από ομογενοποιήσεις και γενικεύσεις, να βγαίνει «λαβωμένο» – υποβαθμισμένο το ταξικό κριτήριο, που είναι το μόνο ικανό να στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του.
Έτσι βλέπουμε ότι ανάμεσα σε αυτούς που δεν εμπιστεύονται τα εμβόλια επειδή δεν τους έπεισε η κυβέρνηση ή ότι τα μονοπώλια των φαρμακοβιομηχανών παίζουν οικονομικά παιχνίδια, να φωλιάζουν απόψεις ότι μέσο των εμβολίων θέλουν να επιβάλλουν την νέα τάξη πραγμάτων( ποτέ δεν μας λένε ποια είναι αυτή η «νέα τάξη πραγμάτων») ότι επιχειρείται έλεγχος και χειραγώγηση του ανθρώπου με αλλοιώσεις DNA, μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού και άλλα φαιδρά.
Αυτή η σεναριολογία που έχει για βάση την συνομοσιολογία δεν είναι τόσο άγνωστη, από πού τότε που το «ΑΙDS» «κατασκευάστηκε» σε κάποια εργαστήρια, με στόχο να εξοντώσουν τους κατοίκους της «μαύρης ηπείρου» επειδή δεν μπορούν να τους ταΐσουν (βέβαια η λεηλασία αυτής της πλούσιας ηπείρου από τα χρόνια της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας δεν πρέπει να προβληματίζει κανέναν για να εξηγήσουμε γιατί πεινάνε τόσοι πολλοί άνθρωποι εκεί).
Εύπλαστα σενάρια, προσδοσμένα για να γοητεύουν ανώριμες πολιτικές συνειδήσεις κυρίως νέους, που ζούνε σε καθεστώς ανασφάλειας και αβεβαιότητας, ώστε με τίποτα δεν πρέπει να σηκώσουν κεφάλι και να ξεσηκωθούν ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στις πολιτικές διαχείρισης του.
Η όποια αγανάκτηση και θυμός δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αφύπνιση της ταξικής συνείδησης και χειραφέτηση από την αστική πολιτική και αστική ιδεολογία και να διοχετεύεται σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.
Η εφεύρεση του «αγανακτισμένου» πολίτη στοχεύει σε αυτό ακριβώς.
Να συγκαλύπτεται η ταξική ουσία των λαϊκών προβλημάτων, να τα αποκόπτουν από την οικονομία (λες και αυτή δεν δρα με νομοτέλειες) αφού η οικονομία δεν είναι ουδέτερη ή δεν έχει να κάνει με την τάξη που κάνει κουμάντο σε αυτήν (στον καπιταλισμό είναι η αστική τάξη).
Έτσι είναι βολικό για το σύστημα ο «αγανακτισμένος» να «κραυγάζει» στις πλατείες «όλοι το ίδιο είναι», «όλοι είναι πουλημένοι – προδότες», «δεν υπάρχει τίποτα» με το απόγειο της «αντίστασης» του να φτάνει ότι όλα τα κινεί η «νέα τάξη πραγμάτων», οι «Μασόνοι», ο «Σόρος» , ο «Μπίλ Γκέιτς».
Λες και το φυτώριο για όλα αυτά δεν είναι ο καπιταλισμός, ο ανταγωνισμός για το μεγαλύτερο κέρδος, η κλοπή της υπεραξίας που είναι το μέσο που πλουτίζουν οι κεφαλαιοκράτες.
Και έπειτα ο «αγανακτισμένος» να επιστρέφει στο σπίτι του απογοητευμένος με το αίσθημα ότι τίποτα δεν αλλάζει, είμαστε αδύναμοι, νομίζοντας ότι επειδή φώναξες μια δυο φορές σε κάποια πλατεία και μάλιστα με παραπλανητικά μηνύματα και αιτήματα θα άλλαζε ο κόσμος, η ζωή του, θα φοβόταν το σύστημα.
Γιατί κάποιοι έτσι θέλουν να γαλουχήσουν, να «εκπαιδεύσουν» τον λαό, ώστε απογοητευμένος και ηττοπαθείς να υποτάσσεται και να χειραγωγείται ποιο εύκολα και όταν αγανακτεί, να εκτονώνεται σε κάποια πλατεία, αντί να ακολουθήσει τον δρόμο της ταξικής πάλης για την αντεπίθεση και την πραγματική ανατροπή.
Η νέα τάξη πραγμάτων είναι ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και δεν είναι κάποια σκοτεινή δύναμη.
Νέα τάξη πραγμάτων ήταν η «συνθήκη του Μάαστριχτ» που ψηφίστηκε το 1992 στην ΕΕ τότε «ΕΟΚ» με τις γνώστες 4 ελευθερίες( κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, ανθρώπινου δυναμικού) που απελευθέρωνε τις δυνάμεις του κεφαλαίου για να δρα ανενόχλητο χωρίς περιορισμούς .
Τότε δεν είδαμε τους σύγχρονους όψιμους νεοταξίτες να αντιδρούν, παρά μόνο χλεύαζαν εκείνη την πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ, που εξηγούσαν ότι αυτή η συνθήκη ήταν αντιλαϊκή και στο περιεχόμενο της βαθιά αντιδραστική, που θα κατεδάφιζε στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων όλα τα λαϊκά δικαιώματα και τις κατακτήσεις( αλήθεια τι συνέπιες ζούμε σήμερα?).
Νέα τάξη πραγμάτων είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι όπως οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ και των αμεριακανοευρωπαίων ενάντια στην Σερβία το 1999, οι επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και όχι μόνο. Αλήθεια ποιοι αντιδρούσαν τότε, και ποιανού μεριά έπαιρναν όταν δεν λούφαζαν οι σύγχρονοι νεοτάξιτες σταυροφόροι ?
Νέα τάξη πραγμάτων όταν το 2002 η μετάβαση μας από την δραχμή στο ευρώ που θα δημιουργούσε ισχυρή οικονομία εξαιτίας της συμμετοχής μας στο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ.
Αλήθεια ποιος επωφελήθηκε και ποιοι έχασαν ?
Ποιοι αμφισβήτησαν αυτή την επιλογή σαν στρατηγική επιλογή του εγχώριου και όχι μόνο κεφαλαίου?
Το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές, όπου με εκατοντάδες εκδηλώσεις ενημέρωσαν τον λαό οργανώνοντας παράλληλα την πάλη, με τους σύγχρονους νεοταξίτες να αποδοκιμάζουν και να κάνουν λόγο για «οπισθοδρομικούς» και «ξεπερασμένους» κομμουνιστές( Αλήθεια ποιος δικαιώθηκε και ποιος αλλού τυρβάζει σήμερα με τεχνητά και πολλά προσωπεία?)
Είμαστε με τα εμβόλια σαν επιστημονικό επίτευγμα με κριτήριο την ιστορική πείρα που βοήθησε στην εξάλειψη ασθενειών.
Αυτό όμως δεν μπορεί να ταυτίζει κανέναν με την πολιτική της κυβέρνησης που σχεδιάζει με γνώμονα τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου και των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων.
Αυτή η τακτική με τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις της, έσπρωξε πολλή κόσμο να αμφισβητεί τους εμβολιασμούς και να φοβάται να τα κάνει.
Αυτό πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα των αγώνων που είναι ήδη σε εξέλιξη και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα.
Η εναντίωση στην πολιτική που μετατρέπει το φάρμακο σε εμπόρευμα για να πλουτίζουν μια χούφτα μονοπώλια εις βάρος της υγείας των λαών.
Να εμποδίσουμε την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και όλων των δημόσιων δομών διεκδικώντας παράλληλα προσλήψεις υγειονομικών και μέσων δουλειάς για να θωρακιστεί το δημόσιο σύστημα υγείας.
Να παρθούν τώρα πίσω οι αναστολές και να γυρίσουν όλοι οι υγειονομικοί πίσω στα καθήκοντα τους.
Να απαιτήσουμε ουσιαστική και σοβαρή ενημέρωση από αρμόδια επιτροπή επιστημόνων γιατρών και καθηγητών, που δεν θα πιάσουν «στασίδι» στα τηλεοπτικά πάνελ σαν «μαϊντανί» για να προπαγανδίζουν την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά θα κατέβουν οργανωμένα – συντεταγμένα κάτω στην κοινωνία, για να συζητήσουν τις φοβίες – απορίες απαντώντας στα ερωτήματα του κόσμου.
Δεν πρέπει να περάσει κανένας τεχνητός και παραπλανητικός διαχωρισμός εμβολισμένων και μη.
Αυτός ο αγώνας έχει προοπτική, μπορεί να συσπειρώσει, να έχει αντοχή, κεντράροντας τον πραγματικό αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο και η ανταγωνιστικότητα για τα αυξανόμενα κέρδη.
Μπορούν οι εργαζόμενοι να βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα και να μπορούν να δουν πίσω από τις «μάσκες» ορισμένων ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι όχι.
Οι νικηφόροι αγώνες δεν κερδίζονται με άναρθρες κραυγές και με 2 μαζώξεις στις «πλατείες».
Αυτά γίνονται λίπασμα για αυτούς που επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτα μένοντας ανέγγιχτο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και αδικίας.
Σαββίδης Παναγιώτης
