Ο Πέτρος Κωστόπουλος γράφει για τα δικαιώματα των χωρισμένων μπαμπάδων, που πρέπει επιτέλους να αναγνωριστούν νομικά.Μου έστειλε η οργάνωση «Ενεργοί μπαμπάδες» δύο βιντεάκια στο Instagram, ένα με τον Κανάκη και ένα με τον Θοδωρή Μαραντίνη, που μιλάνε για αυτές τις περιπτώσεις που τα παιδιά χωρισμένων ζευγαριών δεν μπορούν να δουν τον έναν γονιό, που όμως όλοι/ες ξέρουμε αυτός είναι ο πατέρας κατά 99%.
Δεν θα ανοίξω κουβέντα περί ανδρών-γυναικών εδώ, γιατί απλά το θέμα σε τελική ανάλυση δεν αφορά αυτούς αλλά το παιδί. Εννοείται, όπως όλοι δημόσια διακηρύττουν ότι όλες οι μειονότητες έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι γυναίκες προφανώς, που είναι και πλειοψηφία στον πληθυσμό.
Συμφωνώ απόλυτα, στο φινάλε, σε μένα δεν είναι τίποτα καινούριο, όπως έχει σκάσει τελευταία με φόρα. Το έχω μάθει από 20 χρονών που πήγα στο πολυφυλετικό Παρίσι για σπουδές. Με Αφρικανούς και Άραβες ήμουν στα θρανία. Σε μια εποχή που ταυτόχρονα το φεμινιστικό κίνημα ήταν στα ντουζένια του και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Οπότε δεν με εντυπωσιάζει τίποτα, παρά μόνο καμιά φορά ο φανατισμός κάποιων ακτιβιστών ή κάποιων ημιαγράμματων νεοσύλλεκτων που σε πήζουν στην υπερβολή μέχρι αηδίας. Σου έρχεται το ανάποδο.
Εννοείται ότι χαλιέμαι και με τα αγύριστα αντρικά κεφάλια που ζούνε ακόμη 100 χρόνια πίσω, αναζητώντας τη σχέση του παππού με τη γιαγιά. Τώρα πώς και γιατί κάποιες κοπέλες κάνουν και μόδα τη λεκτική αλητεία τραγουδώντας με πάθος μάλιστα το ξέρασμα κάποιων -λέμε τώρα- trapper, που τις ξεφτιλίζουν, είναι θέμα ειδικών, όχι δικό μου. Και άλλα πολλά.
Όμως ξέφυγα.
Έλεγα λοιπόν ότι πέρα από τους υπόλοιπους, δικαιώματα έχουν και τα παιδιά. Μην πω κυρίως τα παιδιά. Και το πρώτο δικαίωμά τους είναι να έχουν και μαμά και μπαμπά. Μόνο σε περιπτώσεις ψυχολογικής ασθένειας ενός εκ των δύο μπορεί να συμβεί. Αλλά και πάλι ο νόμος δίνει το προβάδισμα στη γυναίκα.
Έτσι όπως είναι το νομοθετικό πλαίσιο, δίνει χώρο και στην εκδικητικότητα απέναντι στον/στην πρώην και στα χαλκευμένα ψέματα στα παιδιά για τον άλλο γονιό, αλλά ευκόλως εννοείται και σε οικονομικούς εκβιασμούς. Εδώ ζούμε, τα ξέρουμε όλοι.
Ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία. Αλλά πάλι είναι χιλιάδες οι περιπτώσεις. Εγώ δεν το έζησα ποτέ, το αντίθετο μάλιστα, όποτε θέλουμε είμαι μαζί με τα παιδιά μου, αλλά μπορώ να καταλάβω πολύ καλά την απόγνωση και πατεράδων και παιδιών.
Δεν έχεις λόγο καν για σχολείο, για γιατρούς, για δραστηριότητες του παιδιού. Δεν γνωρίζεις τι του αρέσει, τι του μαθαίνουν, πόσο μακριά φεύγει από σένα η κουλτούρα του, που θα έπρεπε να είναι με κάποιον τρόπο η συνιστώσα των δύο. Δεν ξέρεις με ποιον άλλον ζει, τι εικόνες παίρνει. Είσαι μόνιμα τρομαγμένος, φοβισμένος για το τι μπορεί να ακούει για τον λόγο που δεν το βλέπεις. Και δυστυχώς μισείς αυτόν που σου στερεί το παιδί.
Και πάλι λίγα είναι όλα αυτά μπροστά στο ψυχολογικό πρόβλημα που δημιουργείται στο παιδί από τη στέρηση του ενός γονιού. Και από το τι σενάριο ακούει στο σπίτι για αυτήν την αποξένωση. Εσύ κάπως, έστω και μισοανάπηρος ψυχολογικά, τα βγάζεις πέρα κάπως. Το παιδί πώς;
Έχω ακούσει μυθικές περιπτώσεις που δεν χωρούν στο μυαλό κανονικών γονιών. Εδώ, θα μου πεις, υπάρχουν γονείς που χτυπάνε τα παιδιά τους. Υπάρχουν άνδρες (λέμε τώρα, άνδρες) που χάνονται και δεν νοιάζονται καν να δώσουν ούτε δεκάρα στην πρώην οικογένεια. Πολλοί. Άλλη ανωμαλία αυτή. Αλλά υπάρχουν και γυναίκες που πατάνε στην αναχρονιστική και αντικοινωνική στην ουσία νομοθεσία που μετατρέπουν το παιδί σε όμηρο για να εκδικούνται ή να απαιτούν λεφτά. Στην ψύχρα. Σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες βέβαια -και κυρίως του Ισλάμ- τα παιδιά τα παίρνει ο πατέρας και η μάνα δεν τα ξαναβλέπει. Μόδα γίνεται λέει τελευταία αυτό και στη Βόρεια Αμερική, σε κάποιες πολιτείες. Το ίδιο από την ανάποδη.
Δεν υπάρχει ψυχίατρος ή ψυχολόγος στον πλανήτη που δεν θα συμφωνήσει με την κοινή επιμέλεια των παιδιών από τους διαζευγμένους γονείς. Ο χωρισμός δεν είναι ποτέ, ό,τι και να λέμε δημοσίως με μεγαλόστομες φιοριτούρες, αναίμακτος. Εδώ είναι των απλών ζευγαριών μεγάλο ζόρι, πόσο μάλλον των ζευγαριών με παιδιά. Στο διαζύγιο αν όχι και οι δύο, ο ένας κάποιες φορές βλέπει τη χειρότερη εκδοχή του άλλου ή έτσι νομίζει. Υπάρχει πίκρα, απογοήτευση, εγωισμός, απαιτήσεις δίκαιες ή εντελώς παράλογες, ανασφάλεια, ένας μικρός ακρωτηριασμός που λένε, ακόμα και για αυτόν από τους δύο που φεύγει και ρίχνει μαύρη πέτρα. Και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις έρχεται η εκδικητικότητα, αλλά αυτός που τρώει το «ξύλο» δεν είναι ο άλλος αλλά το παιδί.
Αν αυτά μεταφέρονται στο παιδί, όταν συνοδεύονται από μπινελίκια ή ψέματα του ενός για τον άλλο, η μόνη ομοιότητα που μπορείς να βρεις σε λέξη είναι το έγκλημα.
Όλα αυτά πρέπει να τα προβλέπει ο νόμος για να αποφεύγονται και αυτά τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα. Το παιδί δεν είναι όμηρος. Το παιδί δεν είναι η σκουπιδιάρα για τη χαλασμένη ζωή του ενός ή της άλλης. Το παιδί πρέπει να εκτιμάει και να θαυμάζει έναν σωστό πατέρα και μια σωστή μάνα. Το παιδί δεν ανταλλάσσεται με χρήματα.
Άνδρες που υποφέρουν και υπέφεραν από τέτοιες καταστάσεις αποφάσισαν να συνασπιστούν και να ζητήσουν το αυτονόητο από την πολιτεία. Μια νέα, σύγχρονη νομοθεσία που να προστατεύει το παιδί από οικογενειακούς χουλιγκανισμούς και να δίνει και το δικαίωμα στους πατεράδες (και σε μανάδες αν υπάρχει τέτοια περίπτωση), όχι μόνο να βλέπουν τα παιδιά τους αλλά και να συμμετέχουν στην παιδεία του, την ανατροφή του, στα παιχνίδια του, στον αθλητισμό του, στις ιστορίες της ζωής του που πάντα τις έγραφαν δύο.
Η αναπηρία να μην μπορείς να βλέπεις το παιδί σου είναι χειρότερη από τον χωρισμό. Είναι ασήκωτη. Έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον, έτσι θα ένιωθα αν μου συνέβαινε, μόνιμος κάτοικος στις παρυφές της τρέλας.
Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε νομικός. Αν και χρησιμότερος είναι ο ψυχολόγος νομίζω. Σκέτος μπαμπάς με λίγο μυαλό είμαι και γι’ αυτό καταλαβαίνω πολύ καλά τους «Ενεργούς μπαμπάδες». Πολύ καλά.
Γι’ αυτό απλά υιοθετώ τη θέση του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων που εισηγήθηκε να γίνει αποδεκτή από την Πολιτεία η πρόταση του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Ενεργοί μπαμπάδες για τα δικαιώματα του παιδιού» για «την από κοινού άσκηση/κοινή ανατροφή, γιατί αυτό αφενός μεν αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των παιδιών να μην αποξενώνονται από τον ένα γονέα, αφετέρου δε πληροί τους όρους και τις προϋποθέσεις για γονική ισότητα των δύο φύλων».
Διότι υπάρχει και αυτή η ισότητα και αυτά τα δικαιώματα, μαζί με τα άλλα που τα ακούμε με στεντόρειες φωνές και σωστά, αλλά εδώ είναι ακόμη κάποιοι μπαμπάδες μόνοι. Ίσως γιατί είναι άνδρες. Και ξεχνάμε εντελώς βέβαια το δικαίωμα του παιδιού να έχει και να ζει με δύο γονείς, όπως πια συμβαίνει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.
Και αυτά, αρρώστιες σαν τον κορονοϊό είναι, Κυριάκο…
