Είναι αλήθεια ότι αυτή η καραντίνα, η δεύτερη, είναι διαφορετική από την πρώτη σε πολλά πράγματα. Πρώτον, είμαστε πιο cool, βγαίνουμε περισσότερο έξω είμαστε πιο ενημερωμένοι γιατί μάθαμε την πρώτη φορά, αλλά δεν πήραμε το μάθημα μας. Από το καλοκαίρι και μετά θεωρήσαμε ότι η ιστορία αυτή τέλειωσε, τα αφήνουμε όλα πίσω μας και συνεχίζουμε την ζωή μας όμορφα και καλά.
Έλα όμως που δεν ήταν έτσι! Ήταν λογικό λοιπόν και αναπόφευκτο να επιστρέψει για τα καλά μάλιστα και αυτή τη φορά πιο επιθετικά, πιο ανελέητα. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πιο πολλοί οι νεκροί, πιο πολλοί οι διασωληνωμένοι, πιο πολλοί οι ασθενείς, πιο πολλοί οι ξερόλες του διαδικτύου, πιο πολλοί οι αρνητές ή αλλιώς «ψεκασμένοι», πιο πολλοί οι υποψιασμένοι (αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό), πιο πολλά τα fake news, πιο πολλές οι συνεντεύξεις, οι δηλώσεις, οι ατάκες, οι πηχαίοι τίτλοι, οι τρομακτικές ιστορίες και ατακαδόρικοι τίτλοι.
Την περασμένη Δευτέρα διαγνώστηκα θετική στο τεστ covid19 και σκέφτηκα λοιπόν να γράψω αυτά που βιώνω. Λίγο πολύ τα ξέρετε τα γενικά συμπτώματα, λίγο πολύ έχετε πλέον κάποιο γνωστό, φίλο, συγγενή που νόσησε ή «έφυγε». Όντας ακόμη σε καραντίνα πολεμώντας το «κτήνος» με διάφορα συμπτώματα, χωρίς όσφρηση, χωρίς γεύση, με πονοκεφάλους επί δέκα και πλέον μέρες συνεχόμενους, με πόνους στο σώμα, πολλά πράγματα μπήκαν σε άλλη τροχιά.
Το κυριότερο σύμπτωμα ξέρετε πιο είναι; Η αβεβαιότητα. Γιατί δεν ξέρω τίποτα τελικά για αυτόν τον ιό, παρά το διάβασμα, την ενημέρωση που λαμβάνω ως δημοσιογράφος, τις συζητήσεις με ιατρούς. Γιατί κάθε μέρα που περνάει δεν ξέρω αν τη σκαπούλαρα ή όχι, γιατί δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα και γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι όλα θα πάνε καλά και ξαφνικά δεν θα βρεθείς με δύσπνοια στο νοσοκομείο ή σε κάποια ΜΕΘ διασωληνωμένη, με τους γιατρούς- αυτούς που άλλοτε χειροκροτούμε και άλλοτε κατηγορούμε κατά πως βολεύει πάντα σε πολιτική βάση- γιατί από στιγμή σε στιγμή όλα μπορούν να αλλάξουν και ζεις με ένα μόνιμο φόβο..
Και μετά είναι και οι «ψεκασμένοι», οι αρνητές. Αυτοί που τα βλέπουν όλα ως συνομωσία , ψέμα, δεν ξέρω για ποιους λόγους. Θα μπορούσα να πω μονάχα αυτό: «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο», του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αρνητές, μέχρι τη στιγμή που θα νοσήσουν, αρνητές μέχρι τη στιγμή που θα χάσουν κάποιο δικό τους, αρνητές εκ του ασφαλούς, πίσω από ένα πληκτρολόγιο κάνοντας τους γιατρούς, τους επιστήμονες, υποκαθιστώντας συμβουλές και προφυλάξεις ειδικών γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα, πίνοντας τον καφέ τους στο σπίτι τους, καθισμένοι στον καναπέ τους με το κινητό τους.
Αργήσαμε πολύ και πρέπει πλέον να σοβαρευτούμε όλοι μας, να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτά που λέμε και κυρίως σε αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε, να τηρούμε τα μέτρα, να προσέχουμε για να έχουμε…
Αυτή η ιστορία μας αφορά όλους είτε μας αρέσει είτε όχι. Τους πολίτες, τους πολιτικούς και τις αποφάσεις που παίρνουν, τους ιερείς και τη στάση της Εκκλησίας όλο αυτό το διάστημα. Νομίζω ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος το περιέγραψε καλύτερα από τον καθένα: «Πιστέψαμε ότι είμαστε υπεράνθρωποι, κρύψαμε την προσβολή μας από τον ιό και οδηγηθήκαμε στον τάφο, αντί να ομολογήσουμε το λάθος μας και να σαλπίσουμε το ορθό. Δεν είναι ταπεινωτικό να παραδεχτείς ότι ως άνθρωπος κι εσύ πάσχεις, αλαζονικό είναι να το κρύψεις, μόνο και μόνο για να μη διαψευστεί δημόσια ο εγωισμός σου. Όταν επικρέμεται θάνατος, τότε, καλά ειπώθηκε, “μαγκιές” δεν επιτρέπονται. Οι ευλαβείς εγωισμοί… σκοτώνουν!»
Μαγκιές λοιπόν δεν επιτρέπονται, για κανέναν μας!
Εύη Μιχωλού
Δημοσιογράφος
