Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένοι πατεράδες στην Ελλάδα, που δίνουν αγώνα όχι μόνο για να βλέπουν το παιδί τους, αλλά και για να απαλείψουν από την ψυχούλα των παιδιών τους, τη διαστρεβλωμένη εικόνα του πατερα. Εικόνα που η πρώην σύζυγος προσπαθεί καθημερινά να αμαυρώνει. Ατέρμων αγώνα και με την Πολιτεία και την κοινωνία, για να αποδείξουν τα αυτονόητα, ότι δεν είναι διεστραμμένοι και έκφυλοι, ούτε βίαιοι χαρακτήρες.
Μάνα είναι μόνο μία, αλλά εξίσου και πατέρας είναι μόνο ένας. Ο γονικός ρόλος των δύο είναι αλληλοεξαρτώμενος και αλληλοσυμπληρούμενος και ο ρόλος του πατέρα ή της μάνας από μόνος του, είναι υπολειπόμενος. Τον πατέρα συνήθως τον ξεχνάμε, επειδή το στερεότυπο που επικρατεί είναι αυτό της «στοργική μητέρα και παραπλεύρως ο πατέρας», όταν ένα ζευγάρι με ανήλικα παιδιά χωρίζει. Η Πολιτεία κατά κανόνα σε αυτές τις περιπτώσεις, δίνει την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων στη μητέρα, εκτός αν υπάρχουν αποδείξεις ότι είναι πλήρως ακατάλληλη, αλλά και επικίνδυνη για τον ρόλο αυτό.
Ο πατέρας, ακόμα κι αν είναι ένας καλός πατέρας και χωρίς κουσούρια, μπορεί να βλέπει τα παιδιά του με το σταγονόμετρο, ορισμένες μέρες και ώρες τον μήνα. Δεν τα μεγαλώνει όμως αυτός, ο νέος σύζυγός θα έχει υπερπολλαπλάσιο χρόνο με τα παιδιά του. Στην πράξη θα τα μεγαλώνει αυτός, αφού θα επηρεάζει τη καθημερινή ζωή τους, πολύ περισσότερο από τον πατέρα, ο οποίος πατέρας αντιμετωπίζεται σαν αφελής σπερματοδότης, που πληρώνει τις επιλογές άλλων για τα παιδιά του. Αν και ικανός εξίσου, του αφαιρείται η επιμέλεια και πληρώνει για να τα μεγαλώσει η μητέρα τους. Υπάρχει κάτι πολύ στραβό σ’ αυτή τη διευθέτηση…
Και το στραβό ξεκινάει από το χρονικό σημείο εκείνο που η μητέρα αρνείται την κοινή επιμέλεια και εφαρμόζει την αποκλειστική, χωρίς να είναι ακατάλληλος ο πατέρας ο οποίος μάλιστα θέλει να συμμετέχει ενεργά στην ανατροφή των παιδιών του, ισότιμα σε όλα. Στην συνέχεια, το χαλί προς το Γονική Αποξένωση είναι στρωμένο για μία εμμονική μητέρα που ασκεί μονογονεϊκή επιμέλεια, σκοτώνοντας επί της ουσίας την προσωπικότητα του παιδιού της.
Το Σύνδρομο απαντάται κυρίως στις γυναίκες, λόγω της νομοθεσίας. Εάν η νομοθεσία πριμοδοτούσε τους άντρες με την επιμέλεια, προφανώς θα συνέβαινε ακριβώς το ίδιο από την πλευρά τον αντρών.
Δεν είναι λοιπόν όλες οι μανάδες πρότυπα στοργής και αφοσίωσης. Έχουμε κι εδώ ουκ ολίγες περιπτώσεις, αστοργίας, σκληρότητας, αδιαφορίας προς την οικογένεια, τα παιδιά, τους μπαμπάδες. Μπαμπάδες που κακοποιούνται και στερούνται βίαια την πατρότητα, και παιδιά, ανήλικα ή ενήλικα που στερούνται την παιδικότητα και την ικανότητα τους για ευτυχία από Ναρκισσιστικές μητέρες. Μητέρες που ποτέ δεν ωρίμασαν, που θεώρησαν πως μόνο και μόνο το να είσαι μάνα, τους προσδίδει στεφάνι αγιοποίησης, και πως από μόνο του αυτό τις θέτει στο απυρόβλητο και μετατρέπουν την ζωή των μπαμπάδων και των παιδιών τους σε καθημερινό αδιάλειπτο κολαστήριο .
Υπάρχουν τοξικές μάνες , τοξικοί άνθρωποι, που πάντα θα ’ναι πάντα τοξικοί στους συνανθρώπους τους, ειδικά δε, σ’ αυτούς που ασκούν άμεση επιρροή, στα παιδιά τους και τον μπαμπάδες αυτών, μέσω των παιδιών τους. Κάθε τοξική γυναίκα, θα γίνει μία τοξική μητέρα, είτε σε καθεστώς γάμου ή εκτός γάμου και κοινής επιμέλειας, είτε όταν δεν ασκεί την επιμέλεια, είτε ακόμα πιο τραγικά σε καθεστώς διαζυγίου όπου ασκεί την επιμέλεια αποκλειστικά. Και θα είναι τοξική, ιδίως στο παιδί της. Στην περίπτωση αυτή δε της αποκλειστικής επιμέλειας, ο δρόμος προς την γονική αποξένωση είναι στρωμένος με δάφνες…
Αυτές οι μητέρες που θέλουν να πληγώσουν τον πατέρα, στερώντας του τα παιδιά το κάνουν επί τούτου, επειδή γνωρίζουν, γνωρίζουν καλά ότι είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν γονέα, μάνα ή πατέρα. Και αν ο πατέρας μη αντέχοντας το βάρος αποχωρήσει, θα τον κατηγορήσουν για αδιαφορία και αμέλεια, αν όμως αντέχει, υπομείνει και επιμείνει να διεκδικεί μέρος στη ζωή των παιδιών του, θα κατηγορηθεί ως αυταρχικός και βίαιος, ως επικίνδυνος και ακατάλληλος.
Τότε πλέον η «στοργική μητέρα» αποδεικνύεται θηριώδης μητέρα. Για τους δικούς της λόγους, που δεν αφορούν τα παιδιά της, μισεί τον πατέρα τους και πρώην σύζυγό της και φροντίζει να τα ποτίσει κι αυτά με το ίδιο μίσος. Θέλει να τα δει να μισούν τον πατέρα τους. Τα θέλει δικά της. Μόνο δικά της. Αν τα καταφέρει, τότε έχει καταφέρει να κάνει τα παιδιά της δυστυχισμένα, αλλά αυτό δεν την ενδιαφέρει, γιατί παράλληλα έχει καταφέρει να κάνει δυστυχισμένο και τον πατέρα τους και αυτό είναι το ζητούμενο.
Μητέρες με έντονες εμμονές, που είναι αποφασισμένες να καταστρέψουν τον δεσμό του ανήλικου με τον πρώην σύζυγο-γονέα, μετέρχονται πολλές παραλλαγές στις μεθόδους για να ζήσουν όλα τα μέλη της οικογένειας μέσα στη δυστυχία.
Πέραν των, συνηθισμένων πλέον, κατηγοριών προς τους πατεράδες για σεξουαλική ασέλγεια, το βασικό σύνηθες στα παιδιά τους είναι να υπερτονιζουν την μητρική ιδιότητα υποτιμώντας την πατρική, σημειώνοντας ότι η αγάπη της μάνας που έβγαλε το παιδί από την κοιλιά της είναι η ανώτερη. Στα παιδιά τους, λένε, ότι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό ωσότου να μεγαλώσουν και να γεννήσουν, καθώς επίσης ούτε μπορούν να καταλάβουν πως στεναχωριούνται οι μανάδες τόσο πολύ όταν τα παιδιά τις «παρατάνε» και πηγαίνουν να βλέπουν τον πατέρα τους, έτσι ώστε από την στεναχώρια μπορεί να αρρωστήσουν.
Μεταθέτουν την επιθετικότητά τους στα παιδιά, τα κρατάνε ψυχολογικά και συναισθηματικά αιχμάλωτα, όμηρους, Σύνδρομο Στοκχόλμης. Το παιδάκια όμηροι της μητέρας που τους ασκεί συναισθηματικούς εκβιασμούς, γνωρίζουν οτι η επιβίωσή τους εξαρτάται από αυτήν. Αισθάνονται αλάνθαστα ποιος είναι ο ισχυρός από τους γονείς (ο έχων την επιμέλεια, η μητέρα), ποιος έχει την εξουσία πάνω τους, ποιος είναι ο ήρεμος και ποιος ο επιθετικά άγριος, αλλά δεν τα «ενδιαφέρει» επειδή θέλουν, απλά να επιβιώσουν. Και γι’ αυτό υιοθετούν τις συμπεριφορές που τα υπαγορεύει, για να μην αντιμετωπίσουν τις συνέπειές της.
Επιπλέον, επειδή είναι παιδάκια, ανώριμα, ο εγκέφαλός τους δεν κάνει σύνθετες συνάψεις, δύο μηνύματα τους δίνει η μάνα, τέσσερα προσλαμβάνουν αυτά. Ούτε μπορούν να αντιληφθούν πως η εικόνα του απόντος πατέρα σταδιακά αλλοιώνεται και αντικαθίσταται από μνήμες, που σπάνια αντιστοιχούν στην πραγματικότητα («Φαινόμενο Ψευδών Αναμνήσεων»). Και επειδή λατρεύουν τον πατέρα τους, τον θέλουν αλλά δεν μπορούν να τον έχουν και είναι οδυνηρό να το ξέρουν αυτό, για να αποδράσουν από την γνωστική αυτή ασυμφωνία, με δική τους απόφαση συμμετέχουν ατομικά και προσπαθούν και από μόνα τους απελπισμένα να πείσουν τον εαυτό τους, ότι ισχύει η αρνητικά διαμορφούμενη εικόνα του πατέρας τους, για να τον απορρίψουν.
Τα παιδιά, συναισθηματικά και ψυχολογικά φυλακισμένα, θεωρούν ότι η απόφαση να αποπέμψουν συναισθηματικά τον πατέρα είναι απόρροια της δικής τους αυτόνομης και ελεύθερης βούλησης, ανεπηρέαστης από την επίδραση της μάνας. Μάλιστα οι ανεπίτρεπτες μάνες, διατρανώνουν σθεναρά ότι οι ίδιες προτρέπουν τα παιδιά τους, ακόμα και με την βία(!) να διατηρήσουν επικοινωνία με τον πατέρα. Κι όμως, οι πράξεις τους επιβεβαιώνουν το αντίθετο, με αποτέλεσμα να δίνουν σχιζοειδή μηνύματα στα υπό την κηδεμονία τέκνα τους.
«Σύνδρομο μητέρας Μήδειας» που αγνοεί οτι το παιδί του πρώην άντρα τους είναι παιδί της και οτι στρέφοντας το παιδί εναντίον του πατέρα του, ουσιαστικά το στρέφει κατά του εαυτού της.
Η νέα προσέγγιση αντιμετώπισης που επικρατεί στο εξωτερικό, είναι να δίνεται αρχικά στους γονείς την ευκαιρία να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους με τη βοήθεια εντατικής θεραπείας. Οι γονείς που με αποξενωτικές τάσεις, δεν ανταποκρίνονται στην θεραπεία θα απαγορεύεται να ζουν μαζί με τα παιδιά τους. Επιπρόσθετα, η επαφή μεταξύ γονέα και παιδιού θα μπορεί να περιοριστεί ή και να απαγορευθεί για έναν αριθμό μηνών. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις ο γονέας με αποξενωτικές τάσεις θα αποκλείεται μόνιμα από οποιαδήποτε επαφή με το παιδί.
