Πηγαίνοντας στην Παραλία Κατερίνης, οι εικόνες που αντιμετωπίζει κάποιος είναι πραγματικά πρωτόγνωρες. Η μικρή κίνηση, τα άδεια καταστήματα και οι προσπάθειες – που αν προσέξεις το καταλαβαίνεις ότι γίνεται προσπάθεια- των επαγγελματιών να χαμογελάσουν, φανερώνουν ως ένα βαθμό τις συνθήκες που βιώνουν.
Από την στιγμή που βγήκαμε από το lockdown οι φωνές άρχισαν να πληθαίνουν. Φωνές που έλεγαν πως χρειάζεται καλός χειρισμός και συντονισμός για την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω του Τουρισμού. Φωνές όλων των φορέων που εμπλέκονται στον τουρισμό, οι οποίες όμως τελικά όπως φαίνεται δεν εισακούστηκαν.
ΦΕΚ που βγήκε αργά τα μεσάνυχτα της Κυριακής και απαγόρευε στους Σέρβους να έλθουν, λεωφορεία που γύριζαν πίσω, η απόφαση βέβαια από την κυβέρνηση βγήκε ένα 24ωρο μετά κάτω από την πίεση των φορέων, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Τεστ 72 ωρών για τους τουρίστες που έρχονται οδικώς που πρέπει και να το έχουν μαζί τους και να το έχουν πληρώσει από την τσέπη τους. Δειγματοληπτικοί έλεγχοι από την άλλη μεριά στα αεροδρόμια, λες και η Ελλάδα χωρίστηκε στους μεν και τους δε.
Οι ακυρώσεις ήταν και είναι το μόνο που ακούν οι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι στον τουρισμό στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνεργοι και το μέλλον αβέβαιο.
Ναι στον τουρισμό ναι στην υγεία πάνω από όλα λένε οι φορείς. Και υπήρχε τρόπος όπως έχουν πει πολλές φορές να επιτευχθούν και οι δυο στόχοι. Όμως αυτό δεν έγινε και το κυριότερο από όλα είναι πως εάν έχουμε εξοικειωθεί πλέον με αυτή τη εικόνα, κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια τι εικόνα θα αντικρύσουμε σε ένα μήνα, δύο, περισσότερο ή λιγότερο.
Οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες , η αγορά, οι έμποροι, η εστίαση όλοι που εμπλέκονται σε αυτό το κομμάτι ζουν με ένα μόνιμο άγχος, μια αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα.
Οι επιδοτήσεις και όχι ο δανεισμός φαίνεται πως είναι η μόνη λύση όπως αναφέρουν, άλλωστε και δανεισμός να ήταν δεν υπάρχουν χρήματα για να τη «βγάλουν» το επόμενο διάστημα, πόσο μάλλον για δόσεις.
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, τις συσκέψεις, τα υπομνήματα, τις επιστολές, τις πρωτοβουλίες των βουλευτών, ρίξαμε το βλέμμα στον εσωτερικό τουρισμό ως μια τελευταία ελπίδα να μπει κάτι στο ταμείο. Διότι το ταμείο έτσι και αλλιώς θα είναι μείον. Το θέμα είναι πόσο μείον θα είναι στο τέλος της διαδρομής. Τον οποίο εσωτερικό τουρισμό τον αγαπούσαμε πάντα βέβαια, αλλά δεν του δίναμε μεγάλη σημασία. Γιατί να το κάνουμε άλλωστε, όταν από το ένα εκατομμύριο τουρίστες που είχε πέρυσι η Πιερία οι 850 χιλιάδες ήταν από το εξωτερικό; Αγάπη μεν αλλά περισσότερη αγάπη στον οδικό τουρισμό που μας συντηρούσε. Λογικό. Το ερώτημα είναι πόσο μπορεί να βοηθήσει πλέον ο εσωτερικός τουρισμός, αυτή τη περίοδο με τον φόβο του covid 19, με την ανασφάλεια για το μέλλον, με τις υποχρεώσεις να τρέχουν και με τα δεδομένα να αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού.
Τα ρεπορτάζ που γίνονται όλο αυτό το διάστημα μεταφέρουν την αγωνία, τα προβλήματα τις προτάσεις του κλάδου.
Το κάδρο έχει ξεκινήσει να ζωγραφίζεται με σκούρα χρώματα δυστυχώς, ευελπιστώντας πως όταν ολοκληρωθεί έστω και στην άκρη θα έχει λίγο από λευκό…
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί το Σάββατο 17 Ιουλίου από τις 19.00 μέχρι τις 21.30
Εύη Μιχωλού
