Να σας πω την αμαρτία μου: περνάω πολύ συχνά από έναν συγκεκριμένο δρόμο στην Κατερίνη.
Αναφέρομαι στο θρυλικό πεζοδρόμιο έξω από τον ΟΤΕ . Αυτό το υπέροχο, τρισχαριτωμένο κομμάτι τσιμέντου που σου φτιάχνει τη διάθεση – και τα νεύρα. Σε προετοιμάζει για αγώνες parkour ή για καριέρα σε τσίρκο. Τόσο καλά.
Τι εννοώ; Πας να περάσεις και ξεκινάει η παράσταση: μανούβρες δεξιά κι αριστερά (βλέπε ευλυγισία). Αν είσαι γυναίκα μόνη – χωρίς παιδί, χωρίς καρότσι, χωρίς άντρα ή φίλη – μαθαίνεις γρήγορα τι σημαίνει ισορροπία.
Δεν έχει σφηνοτουβλάκια, μην περιμένετε τέτοια πολυτέλεια. Έχει κάτι παλιές πλάκες, μετά ζαγρέ τσιμέντο, και φυσικά – για το τελικό άγγιγμα κομψότητας – τα κόκκινα κολονάκια! Προφανώς για να μη μπουκάρουμε στην κίνηση ή να θυμόμαστε ότι ναι, κάποτε υπήρχε κι εδώ σχέδιο.
Το καλύτερο όμως σας το άφησα για το τέλος: το πεζοδρόμιο αυτό λειτουργεί και ως… ζυγαριά. Αν έχεις πάρει κανά κιλό, το καταλαβαίνεις αμέσως. Δεν σου κάθεται καλά το βήμα. Κάνεις ένα λάθος πάτημα και τσουπ – μικρή υπενθύμιση ότι πρέπει να κόψεις τα γλυκά.
Κάτι ξέρουν οι αρμόδιοι και δεν το φτιάχνουν. Μας προσέχουν, βρε κουτά! Μας κρατάνε σε εγρήγορση. Θέλουν να είμαστε fit, να κάνουμε την καθημερινή μας γυμναστική πριν καν πάμε στο γυμναστήριο ή στη δουλειά. Ποιοι είμαστε εμείς που ζητάμε ασφαλή, προσβάσιμα πεζοδρόμια σε μια πόλη με αυτοσεβασμό;
Μην τα θέλουμε και όλα. Και πεζοδρόμια και δρόμους χωρίς λακκούβες και πολιτισμένη πόλη; Ε, ας αφήσουμε και κάτι για το 2050.
