Σπασμένα πεζοδρόμια, τρύπες μέσα σε τρύπες, ζούγκλα αντί για πράσινο και σκοτάδι για κερασάκι. Ένα μικρό urban survivor στην πόλη.
Η περιοχή των Αστικών, στον Δήμο Κατερίνης, είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες — και ταυτόχρονα από τις πιο παραμελημένες.
Και εξηγούμαι: περπατάς στον δρόμο και νομίζεις ότι συμμετέχεις σε «Camel Trophy». Δηλαδή, ελληνιστί: ζεις περιπέτεια! Χωρίς βραβείο στο τέλος, φυσικά.
Οι δρόμοι — π.χ. Περδίκα, Δημητρίου Νίκα και όλοι οι γύρω — σε κακό χάλι. Τρύπες, μπαλώματα από περασμένα συνεργεία και φυσικά… λακκούβες! Το απαραίτητο συστατικό για να ολοκληρωθεί η εικόνα.
Και λες: «Θα πάω από το πεζοδρόμιο». (Επιλογή των πεζών, φυσικά.) Ποιο πεζοδρόμιο; Το ελάχιστο; Που δεν χωράς να περάσεις — ή που, αν τολμήσεις να πατήσεις τις κίτρινες γραμμές, αλίμονό σου αν είσαι γυναίκα με τακούνια;
Αλλάαααα… έχει πράσινο. Δηλαδή, ζούγκλα. Ωραία η ιδέα για να λέμε την αλήθεια – τα δέντρα που μπήκαν. Αλλά σε πολλά σημεία χάθηκε στη μετάφραση. Οι ρίζες απλώθηκαν και ανασήκωσαν τα «σφηνοτουβλάκια» — βλέπε: κυβόλιθοι. Πετάχτηκαν, χάλασαν, και ο κόσμος περπατά σκυφτός, με τα μάτια κάτω. Και το βράδυ; Με το φως από τα κινητά αναμμένο!
Ξέχασα να σας πω και για το φως. Σε κάποια σημεία η κατάσταση είναι… τράτζικ.
Κάνοντας μια μικρή βόλτα — διότι σκιάχτηκα να κάνω μεγαλύτερη — κάτοικοι της περιοχής μου εξέφρασαν τα παράπονά τους για την κατάσταση που επικρατεί. Την ώρα που τραβούσα φωτογραφία μια ωραιότατη τρύπα επί της Περδίκα με Τραπεζούντος, ήρθε μια κυρία και μου είπε ότι εκεί είχε πάθει ζημιά το αυτοκίνητό της. Είχε πέσει μέσα στην τρύπα. Είδα ότι είχε πέσει πίσσα στην τρύπα. Αλλά… εντόπισα νέα τρύπα μέσα στην τρύπα! Κοινώς: η πίσσα υποχώρησε και το πρόβλημα ξαναγεννήθηκε.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες πριν από λίγες μέρες. Ενδεικτικές.
Κατά τ’ άλλα, όλα καλά. Μια χαρά. Αν εξαιρέσεις τα πεζοδρόμια που είναι για γίγαντες ή για κατσίκια, το σκοτάδι που ζηλεύει μέχρι και η ΔΕΗ, τις λακκούβες που ανοίγουν στόματα να σε καταπιούν, και το πράσινο που θυμίζει το Αμαζόνιο, η περιοχή πετάει. Όχι τα σκουπίδια – αυτά μένουν.
Δεν ζητάμε θαύματα. Ασφάλεια ζητάμε. Και μια στοιχειώδη φροντίδα. Ξέρετε, αυτό που λέγεται… δουλειά…
Εύη Μιχωλού
