Μέσα σε μια εβδομάδα αποχαιρετίσαμε από τη ζωή γνωστούς, φίλους, συγγενείς κι έναν σπουδαίο πνευματικό ιεράρχη. Μέσα σε λίγες ημέρες έξι άνθρωποι μας χαιρέτησαν τα γήινα και φθαρτά για να αναπαυθούν εν Κυρίω. Δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε, αξιολογήσαμε την πραγματικότητα μακριά από τα πρόσκαιρα και τα μικρά.
Αυτά τα μικρά, ύπουλα και εύθραυστα υλικά ερεθίσματα μας έχουν παρασύρει σε ένα μάταιο κυνήγι για την απόκτηση εκείνων των αγαθών που μας κρύβουν την αλήθεια και το νόημα της ζωής. Και η ζωή είναι όμορφη, γλυκιά. Πρέπει να γευόμαστε κάθε της στιγμή, να αξιοποιούμε κάθε της δευτερόλεπτο. Να αφήνουμε το αποτύπωμα του ενεργού κάτοικου αυτής της γης, του ανθρώπου που έριξε σπόρο καλό και άνθισε η ελπίδα.
Δυστυχώς η καθημερινότητα φορτώνει την ψυχή μας με άγχος, αγωνία, ένταση. Κι όταν αυτή επιχειρεί την απελευθέρωση από τα δεσμά της ύλης και της κενοδοξίας μένει μόνη γιατί δεν μερίμνησε να εφοδιαστεί με τις κατάλληλες αρετές και αξίες. Τότε λέμε ότι ήταν όλα μάταια, χωρίς σκοπό και ουσία.
Όσους ασπαστήκαμε για τελευταία φορά αυτή την εβδομάδα, άφησαν σπουδαία κληρονομιά πίσω τους. Άφησαν το στίγμα τους κι αυτό παρηγορεί τις οικογένειες τους. Αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν γεμάτοι από ζωή γιατί δεν τους σκλάβωσε η ματαιότητα.
Ο μακαριστός Δέσποτας Αγαθόνικος, ένας από τους πιο σημαντικούς εκκλησιαστικούς ιεράρχες, μας δίδαξε ταπεινοφροσύνη, πραότητα, αγάπη, εγκράτεια. Εμείς για μια ακόμη φορά κυλήσαμε στο βούρκο της φθοράς, της πλεονεξίας, του άρρωστου εγωισμού. Διδαχτήκαμε και δεν εφαρμόσαμε. Είδαμε και μείναμε τυφλοί.
Ψηφιοποιήσαμε την ζωή, τα συναισθήματα και την επικοινωνία μας χωρίς φραγμό. Ανελέητα. Ανεξέλεγκτα. Καυχιόμαστε για πρόοδο κι εξέλιξη. Που είναι άραγε το αντίδοτο για τον καρκίνο;
Απαιτείται αγώνας για να διασώσουμε ότι σβήσαμε ενεργώντας σαν δούλοι και υποτελείς της δόξας και του χρήματος. Όλα μάταια. Όλα ένα τίποτα. Ένα μηδέν.
Πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι από αυτό το μηδέν. Από τον πάτο της ηθικής μας σήψης. Ταπεινά. Χωρίς έπαρση. Χωρίς αδιαφορία για τον πλησίον. Με πάθος για μια ζωή πλούσια σε αγάπη, σε ανιδιοτέλεια, σε συγνώμη και μετάνοια.
Δεν έχουμε χρόνο για μάταιες φροντίδες. Δεν προλαβαίνουμε.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
