Μάλλον λάθος η διαπίστωση ότι η μαύρη εκείνη περίοδος που στιγμάτισε την ανθρωπότητα, ανήκει στο αμετάκλητο παρελθόν και στην ιστορική έρευνα. Σήμερα στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, κυβερνήσεις όπως αυτή του Κυρ. Μητσοτάκη με την πολιτικά ψευδεπίγραφη ταμπέλα του φιλελευθερισμού, κάνουν ότι μπορούν με εξαντλητική επιμονή και σχέδιο, να σπρώξουν τον τροχό της ιστορίας στο παρελθόν, το βαθύ παρελθόν που συνάδει με εκείνο του Μεσαίωνα και με εκείνο της αρχαίας γαλέρας. Γαλέρα και μεσαίωνας όχι για όλους φυσικά. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν εξελέγη για να εξυπηρετήσει τον πάσα ένα και ιδιαίτερα την πλεμπάγια. Όπου παρεμπιπτόντως πλεμπάγια για τους απερίγραπτους και αυτάρεσκα αυτοαποκαλούμενους…αρίστους, είναι κατά δήλωση του Κυριάκου όλοι οι εξαρτώμενοι από τον μισθό τους η και το μεροκάματο ό τους. Αυτοί ως πολίτες δεύτερης διαλογής με μειωμένα δικαιώματα και ως εκ τούτου και απαιτήσεις, θα αντιμετωπιστούν και αντιμετωπίζονται ανάλογα. Εξάλλου πάλι κατά δήλωση του αρχιαρίστου της κυβέρνησης δεν είμαστε όλοι όμοιοι και προπάντων ίσοι. Μεγάλες αλήθειες από ένα πρωθυπουργό που διάγει διαχρονικά σε ένα παράλληλο σύμπαν ρόδινο από γεννησιμιού του. Ένα σύμπαν που ουδέποτε είχε, ούτε θα έχει σχέση με αυτό της πλέμπας. Γι αυτό και αποτιμώντας όπως του αξίζει του δικαιώματος στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην προστασία από την εργοδοτική αυθαιρεσία, νομοθέτησε με πρωτοφανή …γαλαντομία υπέρ των εργαζομένων. Απόδειξη κραυγαλέα η …προκλητική εύνοια του νόμου Χατζηδάκη για την – τρόπος του λέγειν – εργασία, όπου οι ντελιβεράδες είχαν την τιμή πρώτοι να πάρουν μια γεύση. Και λέμε πρώτοι, γιατί τα πιο σπουδαία, τα μεγάλα, αυτά που όχι απλά θα χαροποιήσουν τους χειμαζόμενους εργαζόμενους και ανέργους – ιδιαίτερα τους τελευταίους – αλλά θα τους κάνουν σχεδόν ευτυχισμένους, έπονται.
Και ενώ αυτοί, οι άριστοι, βυθισμένοι στην πολιτική αθλιότητα και στις πιο χυδαίες πρακτικές κάνουν την δουλειά τους, σκοτώνοντας εργατικά δικαιώματα, μεροκάματα, υιοθετώντας τον εργοδοτικό κανιβαλισμό και την αυθαιρεσία, τσιμουδιά από την ΓΣΣΕ και τις δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι άθλιοι των αθλίων εκεί στο προεδρείο της κατ επίφαση ανώτατης συνδικαλιστικής οργάνωσης, μήπως έχουν εγκαταλείψει την χώρα; Ο κατάπτυστος επαγγελματίας εργατοπατέρας ισόβιος πρόεδρος, η καταισχύνη του συνδικαλισμού, τι να λέει άραγε; . Λαλίστατος και αποφασισμένος για όλα ο καταγέλαστος στο πρόσφατο παρελθόν με τους…ακατονόμαστους του Σύριζα, έσχιζε τα πολυτελείας ιμάτια του για το δίκιο του εργαζόμενου, και εκεί που χρειάζονταν και εκεί που ήταν περιττό. Τώρα σιωπή και καμιά υπόμνηση πότε-πότε προς το σεβαστό υπουργείο εργασίας , μήπως δύναται να παρέμβει όταν η εργοδοτική παραφροσύνη πάει να γίνει κανόνας. Κανόνας τα θεμέλια του οποίου θέτει δίχως προσχήματα, η καταιγιστική νομοθετική κυβερνητική πρεμούρα για διάλυση της εργασίας.
Το βάρος και η ευθύνη πλέον πέφτουν στους ώμους των πρωτοβάθμιων σωματείων και των συνδικαλιστών που δεν ξεχνούν ότι πρώτα είναι εργαζόμενοι που πρέπει να ζήσουν με αξιοπρέπεια από τον μόχθο τους, υπερασπιζόμενοι όσα κατάφεραν προγενέστεροι συνάδελφοι τους με σκληρό τίμημα, και μετά οπαδοί κομμάτων, μη λησμονώντας ότι το μεροκάματο και το δικαίωμα δεν έχουν χρώμα, μήτε υπόκεινται σε καμία σκοπιμότητα. Η ώρα της μεγάλης συσπείρωσης, της άδολης συνεργασίας, της υπεράσπισης από κυβέρνηση και ριψάσπιδες συνδικαλιστές της πολυθρόνας, κατακτήσεων και δικαιωμάτων, σήμανε.
Η ώρα μιας ταξικής, αγωνιστικής και αποφασισμένης ΓΣΕΕ, είναι τώρα. Το ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, θα είναι ο μόνος σίγουρος κυματοθραύστης όσων απεργάζονται τώρα και στο μέλλον νέα δεινά για τον κόσμο της εργασίας.
