Το δίκαιο πνίγεται μέσα στους άδικους χειρισμούς της αλλοπρόσαλλης κοινωνίας.
Η ισότητα αφανίζεται στην πολιορκία των άνισων μεγεθών.
Το όμορφο κρύβεται από την ασχήμια λόγων και πράξεων.
Το φιλότιμο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ζιζάνια της πλεονεξίας και απληστίας.
Η χαρά παλεύει με τη λύπη σε μια άνιση σκληρή αναμέτρηση.
Σφραγίζω για λίγο τη σκέψη μου. Αφήνω τις σκοτούρες στην άκρη. Με πνίγει η λογική των παραλόγων.
Ταξιδεύω στη φύση. Γαλάζιο και πράσινο. Γαλαζοπράσινο ο τέλειος συνδυασμός. Πανέμορφα βουνά, ονειρεμένες θάλασσες. Μια Ελλάδα πλημμυρισμένη από μνημεία.
Ταξιδεύω στο τελευταίο χωριό. Ακόμα κι εδώ ανασαίνω διαφορετικά. Ακόμα κι εδώ ελπίζω. Η ομορφιά και η αρμονία της πλάσης υπερνικά το άδικο της ανθρώπινης παράνοιας.
Παίρνω δύναμη από την ευωδία των λουλουδιών.
Αφυπνίζομαι από την αλμύρα της θάλασσας.
Πόσο σκληρό είναι να σε αδικούν. Κι ακόμη πόσο άδικο να σε εμποδίζουν να συμπορευτείς με το δίκιο.
Φοβάμαι τους ανθρώπους. Αυτά τα άγρια θηρία που παραμονεύουν καχύποπτα και ταράζουν την ηρεμία της ψυχής μου.
Μα, μια φωνή πάντα με ξυπνά και μου φωνάζει:
“Φυλάξου! Μείνε αναλλοίωτος όσο μπορείς. Πάλεψε! Αγωνίσου! Τα ανθρώπινα θηρία λύσσαξαν απ το κακό τους.
Μείνε πιστός στην υπόσχεση για το καλό, για το φιλότιμο, για την ταπείνωση και την αγάπη.
Μείνε ένα αγνό παιδί έτσι όπως βγήκες απ’ την κοιλιά της μάνας σου”.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
