Δεν αναφερόμαστε σε εκείνο του γνωστού τραγουδιού. Καμία σχέση και καμιά σύγκριση. Σε αντίθεση με εκείνο το παιδί του τραγουδιού, του λαϊκού παιδιού, του αγωνιστή για τις ιδέες του, αυτό το παιδί, το σύγχρονο το δικό μας, τυχαίνει να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Ένας πρωθυπουργός που σημασία δεν δίνει στα προνόμια της ιδιότητας του, που… σνομπάρει πρωτόκολλα και κοσμικότητες, απλός , σεμνός , προσηνής και προπάντων χαμογελαστός. Το τελευταίο είναι το πάγιο χαρακτηριστικό του. Ποτέ η χώρα μας δε είχε ένα τόσο χαρούμενο, γελαστό και ξέγνοιαστο πρωθυπουργό. Χαρούμενο και ξέγνοιαστο, με πρόσωπο που φεγγοβολά από … καλοσύνη και παιδική αφέλεια. Μόνο που όλως περιέργως αυτός χαμογελά όχι μόνο στα ευχάριστα μα και στις δυσκολίες, τις τραγωδίες που συμβαίνουν γύρω του με θύματα την κοινωνία και τους συμπολίτες του. Βέβαια άνθρωπος είναι κι αυτός και η υπομονή και η ανοχή απέναντι στις…κακίες του κόσμου και ιδιαίτερα αυτές της αντιπολίτευσης τον βγάζουν έξω από τα ρούχα του, η ιερή οργή και η αγανάκτηση τον πνίγουν από την … απύθμενη αμετροέπεια, το πασιφανές άδικο, των πολιτικών του αντιπάλων. Προχθές στη βουλή και στην συζήτηση για τις τελευταίες πυρκαγιές που αφάνισαν σε όλη την επικράτεια δάση, σπίτια, περιουσίες, ακούγοντας τα… εξωφρενικά και τις… χυδαίες, τις ανούσιες εγκλήσεις και κριτικές σύσσωμης της αντιπολίτευσης, δεν άντεξε, εγκατέλειψε χαμόγελο, ξεγνοιασιά και αυτάρεσκο ύφος και επιτέθηκε λαύρος εναντίον της, καταφεύγοντας και στη τυμβωρυχία. Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Ήθελαν και τα άκουσαν. Τα άκουσαν οι… αγνώμονες, οι μικρόψυχοι, όλοι αυτοί που δεν αναγνώρισαν τον…αδυσώπητο αγώνα και την θανάσιμη αγωνία του ιδίου και της κυβέρνησης του όλο αυτό το πυρακτωμένο διάστημα, προκειμένου να τιθασεύσουν την πύρινη λαίλαπα. Και ενώ περίμενε και δίκαια, την αναγνώριση και τα εύσημα και κάποιες έστω παρατηρήσεις για…μικρολάθη και τις προτάσεις τους για το μέλλον, αυτοί επιδόθηκαν σε μια σκληρή και ανελέητη κριτική επισημαίνοντας, λέει, τις τεράστιες ευθύνες του ιδίου του αενάως χαρούμενου, του έχοντος γραμμένο τον κόσμο και την αγωνία του, εκεί που το μελάνι δεν μετράει. Και τα λένε στον …μεγάθυμο, πρωτοπόρο εκσυγχρονιστή, τον προικισμένο με τόσες… ευαισθησίες πρωθυπουργό αυτοί που με… αποκλειστική τους ευθύνη το 18 στο Μάτι θρηνήσαμε τόσες ανθρώπινες απώλειες. Ναι, ρε, και στην τυμβωρυχία ανάγκασαν το παιδί να καταφύγει, μήπως και βρει το δίκιο του.
Αυτός δεν ξέρουμε τι είδους δίκιο ψάχνει να βρει, αν και τελικά χειραγωγούμενος η όχι από την μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία, μάλλον ξέρει τι ακριβώς γυρεύει και που το πάει. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν είναι μια συνήθης κυβέρνηση της δεξιάς , σαν αυτές που γνωρίσαμε κατά καιρούς σε όλη τη μεταπολίτευση. Δεν ήρθε σε αντικατάσταση μιας άλλης και στο πλαίσιο κάποιου δικομματισμού και της συνηθισμένης εναλλαγής τους στην εξουσία. Η κυβέρνηση του ανέμελου— που καθόλου ανέμελος και καθόλου χαμογελαστός δεν είναι στους παρασκηνιακούς σχεδιασμούς όλων αυτών που προσβλέπουν σε καθεστωτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να αποκτήσει η διακυβέρνηση του – στοχεύει στην για απροσδιόριστο διάστημα παραμονή της στο τιμόνι της χώρας. Διάστημα ικανό να μονιμοποιήσει και ντε φάκτο νομιμοποιήσει στη συλλογική συνείδηση την καθεστωτική κυβερνητική νοοτροπία. Οι λέξεις και η σημασία τους όπως ( κοινωνικό κράτος, ισονομία, ευκαιρίες και δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης για όλους ανεξάρτητα της κοινωνικής τους προέλευσης και των οικονομικών τους δυνατοτήτων, απεργία, διεκδίκηση, εργασία, δικαιώματα και άλλες κατακτήσεις του κόσμου του μόχθου και του αγώνα για μια καλύτερη μέρα ) θεωρούνται από τον ανελέητο, κυνικό, νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό πολιτικό κόσμου της φάρας του Κυριάκου, ξεπερασμένες, αναχρονιστικές, ντεμοντέ. Το αποδεικνύουν καθημερινά, μη κρύβοντας πλέον τις προθέσεις τους, με τα νομοθετικά τερατουργήματα που κουβαλούν κάθε τόσο στη βουλή και τα ψηφίζουν χαρακτηρισμένα ως κατεπείγοντα, οι αχαρακτήριστοι, τις μεταμεσονύχτιες συνήθως ώρες, σαν κοινοί κακοποιεί.
Κάτι που δεν κρύβουν οι ίδιοι, φαίνεται η τουλάχιστον δείχνει μέχρι στιγμής, να μισοαγνοεί και να μην αξιολογεί σε όλο του το εύρος, η αντιπολίτευση και ειδικά η αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί πέραν των ειδικών συνθηκών και της πανδημίας που ομολογουμένως είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας για ευρεία δράση, η υποτονική και σε γενικές γραμμές νυσταλέα αντίδραση στα αντιλαϊκά και αντικοινωνικά κυβερνητικά προτάγματα, μόνο απορίες και προβληματισμό γεννούν στον προοδευτικό, δημοκρατικό και αριστερό κόσμο. Κόσμος ο οποίος αναρωτιέται μήπως η παράταση αυτής της αμήχανης, ακατανόητης για πολλούς κατάστασης που δίνει την ψευδή αίσθηση κυριαρχίας του αντιδημοκρατικού συστήματος Μητσοτάκη, αποβεί μοιραία όχι μόνο για τον προοδευτικό πολιτικό χώρο, μα και για την ίδια τη δημοκρατία και τις κοινωνικές κατακτήσεις.
Η ευθύνη εκ των πραγμάτων και σε πρώτο βαθμό για την ανατροπή του γκρίζου πολιτικά και κοινωνικά παρόντος ανήκει στον Σύριζα- Προοδευτική συμμαχία. Το σύνθημα για ένα μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό, η προγραμματική συνεργασία και η από κοινού δράση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, από το κέντρο, την σοσιαλδημοκρατία έως και την ριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά, είναι θέμα επιβίωσης του ονείρου γενεών και γενεών για μια κοινωνία και μια πατρίδα της προκοπής και της αξιοπρέπειας.
Η ώρα της μεγάλης αλήθειας πλησιάζει. Ο καθένας και η ιστορική ευθύνη του.
Γιάννης Τεκίδης
