Με επιστολή του ο εκπαιδευτικός Τάσος Αετόπουλος καταγγέλλει τις συνθήκες στην Παθολογική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης, για το χρονικό διάστημα που νοσηλευόταν ο πατέρας του.
Το κείμενο της επιστολής – καταγγελίας
Με αυτήν την επιστολή θέλω να καταγγείλω γεγονότα που συνέβησαν κατά τη νοσηλεία του πατέρα μου στο Γ.Ν.Κ και για να την συντάξω περίμενα να περάσουν αρκετές μέρες από τον θάνατο του ώστε να μη θεωρηθούν τα γεγονότα που θα αναφέρω προϊόν θυμού και συναισθηματικής φόρτισης.
Στις 24 Αυγούστου ξημερώματα μεταφέραμε τον πατέρα μου στο Γ.Ν.Κατερίνης όπου διαπιστώθηκε εγκεφαλικό επεισόδιο. Μετά από 4 ώρες στα εξωτερικά ιατρεία, οδηγήθηκε στην παθολογική κλινική, όπου και μας ενημέρωσαν ότι απαγορεύεται πλέον η παραμονή μας εκεί και μας ζητήθηκε να αποχωρήσουμε. Αφού πήγα στο κυλικείο του νοσοκομείου να εφοδιάσω τον ασθενή πατέρα μου με νερό , χυμούς και πάνες όπως μου είπαν, αποχώρησα. Την ίδια μέρα ήρθε ο αδερφός μου από το εξωτερικό όπου ζει και τον επισκέφτηκε το απόγευμα. Αργά το βράδυ τηλεφωνικά με ενημέρωσαν από την κλινική ότι ο πατέρας μου είναι ΄΄ανήσυχος΄΄ και πρέπει, αφού κάνω Rapid Test, να πάω να τον προσέχω, ειδάλλως ΄΄ καμία ευθύνη δεν έχουν ότι κι αν συμβεί ΄΄. Έτσι πήγα και παρέμεινα έως τις 3 τα ξημερώματα. Ο πατέρας μου ήταν ήσυχος γι αυτό και έφυγα, καθώς έπρεπε την άλλη μέρα να πάω στη δουλειά μου. Στη συνέχεια, ξημερώματα με ξαναενημέρωσαν ότι ο πατέρας μου ήταν ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟΣ για τον ίδιο και για τους γύρω του. Αργότερα όταν πήγα στην κλινική με ενημέρωσαν ότι σηκώθηκε δύο φορές και μάλιστα την μια φορά πήγε σε θάλαμο γυναικών όπου, μία νοσηλευόμενη ελαφρώς βιολογικά και βαρέως εγκεφαλικά ασθενής, με απείλησε ότι θα κάνει μήνυση (μάλλον για σεξουαλική παρενόχληση ή για παραμέληση ενηλίκου). Μια ειδικευόμενη γιατρός με συμβούλεψε να πάρουμε αποκλειστική νοσοκόμα χωρίς να σκεφτεί καν αν έχω την οικονομική δυνατότητα γι αυτό. Στη συνέχεια ζήτησαν την συγκατάθεσή μου για να τον δέσουν χωρίς όμως τα απαραίτητα δικαιολογητικά, όπως διάγνωση ψυχολόγου, με την οποία θα φαίνεται ότι αυτή η πράξη δεν θα επηρεάσει την ψυχική του υγεία η οποία είναι βασική για την ανάρρωση του. Αφού αρνήθηκα, με απείλησαν, με τρόπο αρκετά αγενή, πως ΄΄ ότι κι αν συμβεί από δω και μπρος την ευθύνη την έχω ΕΓΩ΄΄. Τον ασθενή πατέρα γνωστών μου, που νοσηλεύονταν στον ίδιο θάλαμο, τον βρήκε η κόρη του δεμένο, χωρίς την συγκατάθεση κανενός. Μετά την έντονη διαμαρτυρία της, την ζήτησαν συγνώμη. Αν είναι μια τακτική που ενδείκνυται δεν θα έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη αν πάλι δεν ενδείκνυται τότε παρανόμησαν. Καταλαβαίνω το έντονο πρόβλημα έλλειψης προσωπικού όμως αυτές οι ενέργειες δεν δικαιολογούνται με τίποτα
Την δεύτερη μέρα, όπως και όταν έγινε η εισαγωγή, με ρώτησαν οι νοσοκόμες, αν παίρνει φάρμακα. Ο πατέρας μου έπαιρνε δύο φάρμακα για προστατίτιδα, όπως μου είπε ο ιδιώτης ουρολόγος που του τα χορήγησε και πήγα στους γιατρούς να ρωτήσω, αν θα πρέπει να συνεχίσει να τα παίρνει. Τι το ΄θελα; Με ύφος 200 καρδιναλίων εισέπραξα την ειρωνεία επειδή είπαν ότι χρησιμοποίησα ιατρική ορολογία «χρησιμοποιείτε ιατρική ορολογία κύριε Αετόπουλε»;! μου ανταποκρίθηκε ένας γιατρός. Κάτι παρόμοιο εισέπραξα και όταν ρώτησα για ΄΄παρεντερική διατροφή΄΄, αλλά προς τιμήν του γιατρού που απευθύνθηκα, αναγνώρισε το λάθος του και αφού μου ζήτησε συγνώμη μου έδωσε τις απαραίτητες ενημερωτικές πληροφορίες όπως πρέπει να κάνει κάθε επιστήμονας που θέλει να λέγεται άνθρωπος. Την δεύτερη και την τρίτη μέρα δώσαμε στον ασθενή να φάει γιαουρτάκι. Όταν το είπαμε στους θεράποντες γιατρούς, μας είπαν ότι αυτό δεν επιτρέπονταν και μάλλον θα ΄΄έπρεπε να το γνωρίζουμε΄΄.
Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών ο πατέρας μου άρχισε σιγά σιγά να χάνει την επαφή με το περιβάλλον. Τις πρώτες 4 μέρες ανταποκρινόταν, κουνώντας τα δάκτυλά του στο ρυθμό της μουσικής που του βάζαμε να ακούσει και γενικότερα απαντούσε στις ερωτήσεις μας.
Η ενημέρωση για την εξέλιξη της υγείας του πάντα γινόταν τηλεφωνικά ακόμη και όταν ήμασταν έξω από το γραφείο τους. Σε μια ενημέρωση από τον δ/ντη μου αναφέρθηκε ότι οι νεφροί του πατέρα μου έχουν πρόβλημα και δεν βγάζουν ούρα. Την ίδια μέρα το απόγευμα όταν διαπίστωσα ότι πράγματι ο ουροσυλλέκτης είναι άδειος, απευθύνθηκα σε έναν ασκούμενο γιατρό (να ΄ναι καλά το παιδί, Δανιήλ το όνομά του αν δεν κάνω λάθος) ο οποίος αφού εξέτασε τον πατέρα μου, εσπευσμένα κάλεσε μια νοσοκόμα να αλλάξουν τον ουροσυλλέκτη γιατί έφυγε από την θέση του ο καθετήρας και τα ούρα μέναν στους νεφρούς. Μόλις έγινε η αλλαγή, γέμισε δύο φορές η σακούλα (όχι με μια φορά αλλά ανά μισάωρο όπως ενδεχομένως ενδείκνυται ιατρικά). Την άλλη μέρα στην ενημέρωση ο δ/ντης, επειδή μάλλον δεν είχε ενημερωθεί, μου ξαναανέφερε το πρόβλημα με τους νεφρούς και όταν του ανέφερα το περιστατικό μου είπε με ελιγμό κόμπρας ότι το πρόβλημα τώρα είναι στα πνευμόνια.
Συμπερασματικά, τα περιστατικά που διαδραματίζονταν γενικότερα στον θάλαμο αυτές τις ημέρες ήταν ΦΟΒΕΡΑ και ανάρμοστα για μια δομή Υγείας. Τι να πρωτοαναφέρω; Παππούς συνομήλικος με τον πατέρα μου, στο διπλανό κρεβάτι, που ενώ μέχρι τις 11:00 συζητούσαμε κανονικά και βρήκαμε και κοινούς γνωστούς, ξαφνικά έπαθε κάτι (που απ΄ ότι λένε είναι σύνηθες σε μεγάλα άτομα) και έβγαλε τον ουροσυλλέκτη. Κάλεσα τους νοσοκόμους οι οποίοι ήρθαν, την δεύτερη φορά, μετά από ένα τέταρτο. Επί 3 ώρες προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στο κρεβάτι. Οι σκηνές που εξελίχθηκαν είναι απερίγραπτες. Κάποια στιγμή έχασαν τον ασθενή και τον βρήκαν στο γραφείο των νοσοκόμων, όπου τους υπέδειξα, παρατηρώντας το περιστατικό. Στη συνέχεια προσπαθούσαν 2 νοσοκόμοι και 2 γιατροί να τον επαναφέρουν. Όταν κάποια στιγμή ησύχασε, για λίγο και έμεινε ένας νοσοκόμος να τον επιτηρεί, σηκώθηκε όρθιος στο κρεβάτι και παραλίγο να τραυματίσει τον νοσοκόμο. Μέχρι που έφυγα το περιστατικό ήταν σε εξέλιξη. Δεν ξέρω πως κατέληξε , αλλά ο παππούς έφυγε σπίτι του την άλλη μέρα αποκαλύπτοντας την έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού στην αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών και μάλλον ως μόνη λύση είχαν το δέσιμο του ασθενούς. Ο παππούς αυτός ήταν ο μόνος, από τους πέντε ασθενείς που πέρασαν από τον θάλαμο αυτές τις 8 μέρες, που έφυγε ζωντανός.
Παραθέτω ένα άλλο περιστατικό. Ασθενής σε μεγάλη ηλικία που νοσηλευόταν σε βαριά κατάσταση, απέναντι από τον πατέρα μου και διαρκώς φώναζε, (καλούσε την μητέρα και τον πατέρα του), όταν κάποια στιγμή ησύχασε, πέρασε ένας νοσοκόμος για να διαπιστώσει αν ζει και τον τσίμπησε στο στήθος με το στυλό του λέγοντας ταυτόχρονα ΄΄ α… ζει΄΄.
Να μην αναφερθώ στις συνθήκες υγιεινής, που συγκρίνοντάς τες με χώρα του εξωτερικού όπου εργάζεται σε δομή υγείας η νύφη μου, τις χαρακτήρισε τριτοκοσμικές.
Τελικά την 8η μέρα «νοσηλείας» τον θάνατο του πατέρα μου τον διαπίστωσε η κόρη μου που πήγε για επίσκεψη και όπως μου ανέφερε τον βρήκε κρύο και κίτρινο.
Γράφω αυτήν την επιστολή – καταγγελία για ενημέρωση του κόσμου γιατί, πρώτον αν ήξερα, σίγουρα δεν θα πήγαινα εκεί τον πατέρα μου και δεύτερον επειδή θέλω να πιστεύω ότι με την γνωστοποίησή της, ίσως να αλλάξει κάτι.
Τα παραπάνω και ένα σωρό άλλα περιστατικά και μαρτυρίες μας δείχνουν ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας, είναι υπό κατάρρευση. Έχει επισημανθεί από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των γιατρών επανειλημμένως ότι, ειδικότερα τα τελευταία δύο έτη που η χώρα μας μαστίζεται από την πανδημία, πρέπει να ενισχυθεί με επιστημονικό προσωπικό και υποδομές. Στα πλαίσια αυτά, είναι ζήτημα Δημοκρατίας και Ανθρωπισμού, συνάνθρωποί μας που χρήζουν θεραπείας, να νοσηλεύονται με την βασική αξιοπρέπεια, στις κλινικές . Είναι ολοφάνερο ότι το νοσοκομείο της Κατερίνης, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του εξαιτίας της πολιτικής υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης και εμπορευματοποίησης της Υγείας. Πολιτική που απαξιώνει τη Δημόσια Υγεία, ενισχύοντας την κερδοφορία της επιχειρηματικής δράσης στο χώρο αυτό, με σοβαρές συνέπειες στην παροχή υπηρεσιών υγείας προς τους ασθενείς αλλά και στις συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων στον κλάδο. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός ότι η Παθολογική κλινική, η λειτουργία της οποίας είναι πολύ σημαντική για τη συνολική λειτουργία του νοσοκομείου, ο βαθμός ασφάλειας της λειτουργίας της για ασθενείς και προσωπικό είναι οριακός. Σύμφωνα με το οργανόγραμμα, προβλέπονται για την Παθολογική Κλινική, 8 ειδικοί γιατροί. Σήμερα υπηρετούν μόλις 2. Επιπλέον 1 επικουρικός και 1ς γιατρός είναι αποσπασμένος από το Κ.Υ. Κατερίνης με πλήρη απασχόληση καθώς και 1 γιατρός από το Κ.Υ. Κατερίνης για να εκτελεί περιορισμένο αριθμό εφημεριών. Αντίστοιχες όμως είναι οι ελλείψεις που καταγράφονται στις περισσότερες κλινικές του Νοσοκομείου.
Θέλω, επίσης, να αναφέρω ότι οι νοσοκόμοι/ες εργάζονται με τέτοιους ρυθμούς όπου σίγουρα δικαιολογείται το οποιοδήποτε λάθος, αρκεί αυτό να μην θίγει την αξιοπρέπεια του ασθενούς. Να συμπληρώσω ακόμη και να πω ότι οι περισσότεροι/ες είναι άξιοι επαίνων.
Εν κατακλείδι, ποτέ δεν θα πίστευα ότι αυτά θα μπορούσαν να συμβαίνουν το 2021. Πολλές φορές χρειάστηκε να επισκεφτώ το νοσοκομείο Κατερίνης είτε ως ασθενής είτε ως επισκέπτης συγγενικών και φιλικών προσώπων.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΛΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ.
SOS ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ.
ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ
Αναστάσιος Αετόπουλος – Εκπαιδευτικός
